Wodzirej: Gdzie się podziały tamte studniówki

O balach maturalnych, klubie "Wro" na ulicy Krupniczej i studniówkowym polonezie rozmawiamy z najsłynniejszym wrocławskim wodzirejem.
Czy dawne studniówki bardzo różniły się od tych dzisiejszych?

Kiedyś były zupełnie inne czasy. Nasi dziadkowie i rodzice tańczyli na czterech deskach złożonych na krzyż na placu Grunwaldzkim i też było dobrze. Szaleli i bawili się przy dźwiękach akordeonu. Nie potrzebna była wyszukana jakaś sala. W latach pięćdziesiątych, które często nazywa się okresem błędów i wypaczeń, na studniówkach i balach maturalnych popularny był "Walc Maturzystów".

Pan Wojciech, jak na prawdziwego wodzireja przystało, zaczyna śpiewać piosenkę:

"Gdy wrócę z najdalszego z miast,
z łatwością odnajdę twój ślad.
Jeszcze uśmiechnij się do mnie,
miła ostatni raz,
niech się uśmiechem zakończy
nasz pożegnalny walc"...

A czemu ta piosenka taka smutna?

Bal maturalny w latach 50. był momentem pożegnania. I nie chodziło tu tylko o pożegnanie z młodością, ale także z ukochaną osobą. Może jeszcze ktoś pamięta, że w okresie, gdy "Walc maturalny" bił rekordy popularności, po ukończeniu szkoły wyjeżdżało się do innego miasta na rok lub dwa w celu odbycia obowiązkowych praktyk. Dzisiaj już nie ma takich piosenek, nie ma takich studniówek...

A jakie są?
Dzisiaj są inne obyczaje, inna kultura. Dawniej na takim balu chłopak podchodził do dziewczyny, z którą na co dzień nie rozmawiał, i prosił ją do tańca. Wszyscy tańczyli w parach, a całą oprawą muzyczną zajmował się oczywiście wodzirej. Dzisiaj na studniówce zamiast zawodowego wodzireja przychodzi chłopak z komputerem, który puszcza muzykę i nawet nie patrzy, co się dzieje na parkiecie. Dawniej polonez otwierał każdy bal, dzisiaj jest to niejako wymuszone, tańczy się tylko podstawowe kroki.

Trudno dzisiaj nauczyć poloneza?

Może, nietrudno, ale i tak za każdym razem przypominam maturzystom podstawowe kroki. Dawniej młodzież była bardziej roztańczona, bawiła się w parach, a nie tylko w kółkach, jak dzisiaj. Poza tym te cholerne narkotyki, wszyscy biorą gdzieś po kątach i o 23.00 połowa uczniów jest już naćpana.

Jak wspomina pan swoją studniówkę?

Dla mnie studniówka to moment, który pamięta się przez całe życie. Wejście w dorosłość. Bal odbywał się w nieistniejącym już klubie "Wro" na ul. Nowotki, dzisiejszej Krupniczej. Miałem tylko 15 lat, ale to były niezapomniane chwile.

Wymarzony dla wodzireja bal maturalny to...

Niech pomyślę... Na pewno musi to być sala, w której zmieści się nie więcej niż sto osób. Gdzie można wykonać sześć, siedem podstawowych figur poloneza, na przykład zrobić łańcuszek. I wszyscy muszą być ubrani odpowiednio do okazji. Wiele razy widziałem na studniówkach dziewczyny odziane w obdarte dżinsy, bo takie było ich "widzimisię". Ja, nawet jak prowadzę poloneza na wrocławskim Rynku, jestem ubrany we frak i cylinder. Mimo że jest zimno, przyszli maturzyści, a w szczególności panie, przywdziewają piękne suknie balowe. Pamiętam też, jak uczniowie nieistniejącego Technikum Żeglugi Śródlądowej tańczyli poloneza na Rynku w takich pięknych mundurach. Byli zmarznięci, ale wyglądali pięknie.

Recepta na udaną studniówkę?

Na pewno dobra muzyka. Ja przed zagraniem poloneza zawsze wprowadzam bawiących się w odpowiedni nastrój. I tak, pojawiają się takie hity, jak: "Matura", "Dozwolone od lat osiemnastu" Czerwonych Gitar, "Dwadzieścia lat a może mniej" czy "Do widzenia profesorze" Filipinek. A potem tańczymy poloneza i i bawimy się całą noc!

Dziękuję za rozmowę.

Czytaj też:

• Studniówki we Wrocławiu [serwis specjalny]
• Jose Torres: Salsa to mój język
• Prawdziwy taniec, to nie You can dance czy Mam talent

PHOTO DAY 6.0 W KOSZARACH NA KĘPIE MIESZCZAŃSKIEJ