Premiera książki "Bizary" Ewy Szumańskiej w Kinie Nowe Horyzonty

We wtorek (30 września) o godz. 18 w Kinie Nowe Horyzonty planowany jest wieczór poświęcony Ewie Szumańskiej. Okazją do spotkania będzie publikacja książki "Bizary".
Gośćmi specjalnymi będą: Anna Mateja, (dziennikarka Tygodnika Powszechnego, laureatka nagrody Grand Press za opublikowaną w TP rozmowę z Młodą Lekarką), Stanisław Maksymowicz (lotnik, współtowarzysz podróży Szumańskiej), kabaret Elita w pełnym składzie. Fragmenty książki przeczyta aktorka Teatru Polskiego Ewa Skibińska.
Ewa Szumańska była autorką m.in. słuchowiska radiowego „Z pamiętnika młodej lekarki”, pisarką i podróżniczką po Afryce, Azji, Amerykach i Europie. Bizary to spolszczona wersja francuskiego słowa bizarre (dziwny, groteskowy). Książki to opowieść o pojmowaniu władzy, miłości, języku, relacjach międzyludzkich i zadomowieniu w świecie.
Ewa Szumańska był reportażystką, scenarzystką filmową, autorką słuchowisk radiowych i satyrykiem. W czasie II wojny światowej, została zaprzysiężona jako żołnierz Armii Krajowej. Pod pseudonimem „Wanda II” służyła w grupie nr 6 kontrwywiadu Okręgu Warszawskiego przy Komendzie Głównej ZWZ AK, która zajmowała się rozpracowywaniem osób podejrzanych i ostrzeganiem sprzyjających podziemiu osób trzecich przed donosami. Uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim. Zadebiutowała jako reportażystka w 1944 roku. Po wojnie studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Łódzkim.
Uczyła się aktorstwa w studio przy Starym Teatrze w Krakowie, pod koniec lat 40. występowała w teatrach krakowskich, łódzkich i wrocławskich. Debiutowała na scenie w 1946 roku, w prasie w 1947 roku, w radiu w 1948 roku, w literaturze w 1963 roku. Od 1958 r. była współautorką programu „Studio 202” w Polskim Radio Wrocław; była wieloletnim współtwórcą Programu III Polskiego Radia, znana m.in. z popularnej serii skeczy „Z pamiętnika młodej lekarki”. Do października 2010 roku była także felietonistką „Tygodnika Powszechnego”. Po wprowadzeniu stanu wojennego została zmuszona do odejścia z Polskiego Radia, gdy „nie wyraziła skruchy” przed komisją weryfikacyjną i kwestionowała kompetencje jej członków do oceny dziennikarzy. W 1977 roku otrzymała nagrodę miasta Wrocławia, a w 1999 nagrodę prezydenta Wrocławia. W 2007 odmówiła złożenia oświadczenia lustracyjnego; w oświadczeniu przesłanym redakcjom prasowym napisała: „Chcę się w ten sposób pożegnać z moimi słuchaczami, ponieważ nie podpisałam pisemka, które należało podpisać, aby udowodnić, że się nie jest wielbłądzicą”.
Autorka powieści, opowiadań, reportaży podróżniczych i felietonów. Była żoną Zbigniewa Szmorlińskiego, inżyniera, wykładowcy Politechniki Wrocławskiej. Od 1947 roku mieszkała we Wrocławiu.
Zmarła 17 maja 2011 roku. Została pochowana na cmentarzu Świętego Ducha przy ul. Bardzkiej.