Muchobór Mały (Klein Mochbern)

Jako wieś znany był już, dzięki źródłom historycznym, w roku 1193. W 1311 został po raz pierwszy nazwany Małym (łac. Mochbor Parvum).

Wtedy to, mocą dokumentu wydanego przez samego papieża Innocentego III, został przekazany na własność wrocławskiemu zgromadzeniu Augustianów przy kościele Najświętszej Marii Panny na Piasku. Od 1405 roku określany bywał także nieco innym mianem łacińskim: Mochebor Minor. Augustianie władali tymi dobrami aż do momentu sekularyzacji dóbr klasztornych w Prusach w 1810 roku.
Pod koniec XVIII wieku wieś liczyła sobie 21 domów i 100 mieszkańców. Po 1850 roku przybyły dwa domy, a liczba mieszkańców wzrosła w krótkim czasie do 179. W tym samym czasie funkcjonowała na terenie Muchoboru Małego cegielnia oraz sklep, zaś tamtejsza ludność zajmowała się głównie uprawą roli, ogrodnictwem i, o dziwo, hodowlą owiec.
Już we Wrocławiu
Przełomowym momentem w historii Muchoboru Małego było zbudowanie i oddanie do użytku w roku 1874 stacji kolejowej na trasie Rudna-Gwizdawa, na linii przebiegającej przez jego obszar. W 1828 roku osada ta została przyłączona do Wrocławia jako dynamicznie rozwijająca się dzielnica robotniczo-przemysłowa, położona w pobliżu dzisiejszych fabryk: Pa-Fa-Wagu i Dolmelu. Obecnie Muchobór Mały usytuowany malowniczo na prawym brzegu rzeki Ślęży, otoczony z trzech stron ogródkami działkowymi, a od północy graniczący z ulicą Strzegomską, przynależy administracyjnie do dzielnicy Wrocław-Fabryczna.
Zabudowę osiedla stanowią w większości domki jedno- i dwurodzinne oraz szeregowe, powstałe przeważnie już w latach 30. XX wieku. Usytuowane są przy zacisznych uliczkach, których nazwy pochodzą od niektórych krajów (Estońska, Ukraińska, Białoruska, Angielska, Holenderska, Australijska, Stanów Zjednoczonych, Kanadyjska, Norweska, Turecka, Grecka, Francuska, Belgijska, Szwajcarska).
Willa według Jarząbka
Do ciekawszych budowli, powstałych na Muchoborze Małym, należy zbudowany w 1996 roku jednorodzinny dom, zaprojektowany przez znanego wrocławskiego architekta Wojciecha Jarząbka. Położony przy ulicy Ukraińskiej, dwukondygnacyjny, murowany, założony na zbliżonym do prostokąta rzucie zwraca uwagę nowoczesnym rozwiązaniem zwartej kubicznej bryły, a także zróżnicowanym, z wykorzystaniem walorów światłocienia, potraktowaniem każdej elewacji. Każde okno ma odmienny, często nieregularny wykrój, a ściany zewnętrzne zostały starannie wykończone różnokolorowym tynkiem i ceramiką. Wnętrze willi charakteryzuje podobny, jak na zewnątrz, dynamizm oraz umiejętne operowanie otwartą, swobodną przestrzenią. Jego wyposażenie zostało równie starannie, jak sama architektura, zaprojektowane przez Jarząbka. Jest to bez wątpienia jeden z ciekawszych, powstałych w ostatnim dziesięcioleciu we Wrocławiu budynków mieszkalnych, wyraźnie różniący się, na swoją korzyść, od modnych ostatnio, pretensjonalnych budowli o charakterze zamkowo - pałacowym, tak zwanych „gargameli”, z basztami, blankami i udziwnionymi dachami.