Dzieci spytają, dlaczego tata nie wraca do domu...

Wielu z nich osierociło malutkie dzieci, którym trzeba będzie teraz odpowiedzieć na pytanie - dlaczego mamusia, tatuś już nigdy nie wrócą do domu...

Jeszcze w ubiegłym tygodniu, podczas posiedzenia Sejmu rozmawialiśmy - miało miejsce drugie czytanie nowelizowanej ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

Z Panią Prezydentową miesiąc temu uczestniczyliśmy w obchodach 100-lecia urodzin Ireny Sendlerowej. Przedstawiłem jej wówczas moją mamę. Obie panie bardzo przypadły sobie do gustu. Wcześniej w 2007 - tym samym samolotem - jako Kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, na zaproszenie Pary Prezydenckiej odbyłem długą, ale niezmiernie ciekawą podróż do Waszyngtonu. Konsekwencją tego przedsięwzięcia była wizyta w Polsce - także w Świdnicy - grupy czarnoskórych dzieci z USA, które prezentowały polski program artystyczny. Z racji pełnionego urzędu, obok nieodżałowanych Parlamentarzystów, nierzadki kontakt miałem z dr. Januszem Kochanowskim, Rzecznikiem Praw Obywatelskich czy poszczególnymi ministrami z Kancelarii Prezydenta RP. Dzisiaj Pan Prezydent i jego Małżonka nie żyją, cała wielka delegacja osób im towarzyszących także. Każdego człowieka, bez wyjątku jest żal, ale na pokładzie tego samolotu byli polscy patrioci, ludzie odpowiedzialni za bezpieczeństwo Polski i tak nagle...

Tym samolotem lecieli żołnierze i duchowni, wśród nich ks. Adam Pilch - członek Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu. Trudno jest komentować sytuację, która przyniosła nam tyle bólu. Niewątpliwie jednak ks. Jan Twardowski, mój przyjaciel, miał rację, pisząc: "Spieszcie się kochać ludzi, tak szybko odchodzą...".

Obyśmy nadal i długo potrafili być względem siebie tacy życzliwi i solidarni, jak 10 kwietnia 2010 roku. Dzisiaj chciałbym wyrazić żal i smutek oraz przekazać najszczersze wyrazy współczucia rodzinom i bliskim osób lecących prezydenckim samolotem do Katynia w dniu, który już na zawsze będzie miał w naszej pamięci podwójną wymowę.