To papierek lakmusowy jakości naszych przedstawień – mówi dyrektor teatru Aleksander Maksymiak. – Po prostu, gdy maluchy się nudzą, to idą do toalety – dodaje. Tak jest teraz, tak było w latach 80. i jeszcze wcześniej, gdy tylko przy placu Teatralnym 4 pojawiły się lalki.
Kupieckie początki
Ale nim to się stało, jeszcze w XVI w. w tych rejonach miasta znajdowała się strzelnica bractwa kurkowego. Był to teren międzymurza, gdzie już w połowie wieku XVIII wzniesiono klasycystyczny pałac. W 1820 kupił go Związek Kupców Chrześcijańskich. Utworzył tu swój klub, zwany wtedy Resursą Kupiecką.
Budowlę tę dzisiejszy budynek zastąpił w latach 90. XIX wieku. Potem przebudowano go w 1937 i 1945 r. Gruntowny remont przeszedł też w ostatnich latach.
Po wojnie mieszkali tam oficerowie Armii Czerwonej. Po niej też odziedziczyło budowlę Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Rezydowało tam do lat 80., ale już kilka lat później pojawił się tam też Wrocławski Teatr Lalek. Jego dyrektorem w tamtym czasie był Stanisław Stapf i to jemu teatr zawdzięcza nową i stałą siedzibę.
Budynek określany jest jako dzieło architektoniczno-rzeźbiarskie o wystroju neobarokowym – od strony wschodniej poprzez schody rozległego tarasu łączy się z niegdyś ekskluzywnym ogrodem (Zwingergarten), należącym do ciągu dziewiętnastowiecznych promenad. Potem park ten ochrzczono imieniem Hanki Sawickiej, a od jakiegoś czasu jest znowu Promenadą Staromiejską.
Ciągłe zmiany
Ostatni remont to lata 1999-2006. Odnowiono elewację i odświeżono wnętrza. Dzięki temu w sali kolumnowej i foyer można oglądać stałe ekspozycje lalek i masek.
Dostosowywać teatr do potrzeb współczesnego odbiorcy trzeba nie tylko architektonicznie. Forma spektakli też się zmienia.
– Na początku istnienia naszego teatru wystawialiśmy tylko repertuar klasyczny, teraz jest inaczej – mówi dyrektor Maksymiak. – Staram się jednak, by klasyka gościła na scenach, bo robi na dzieciach ogromne wrażenie – dodaje.
Choć aktor wyszedł zza kurtyny i razem z lalką pojawia się na scenie, to dzieci uwielbiają przedstawienia, w których widać tylko kukiełkę. Kiedyś do teatru przyszedł wnuczek jednego z wrocławskich profesorów. Dziadek zabrał go na „Szewczyka Dratewkę”. Chłopak był zauroczony, ale gdy na końcu przedstawienia aktorzy wyszli zza kurtyny, wnuczek zdębiał.
– To jest oszustwo – wykrzyknął rozczarowany maluch. – Tylko smok jest prawdziwy! – denerwował się.
Ale gdy spektakl jest dobry i dzieciakom nie chce się siku, to ich koncentracja jest zdecydowanie lepsza niż przed telewizorem.
– Sala teatralna sprzyja koncentracji. Wokół dziecka panuje ciemność, nic go nie rozprasza. Nie można nawet porównywać telewizji z teatrem – zapewnia Maksymiak.
Również dla dorosłych
Nie tylko dzieci odwiedzają Wrocławski Teatr Lalek. W 1950 roku na małej scenie, która jeszcze wtedy działała w Klubie Piwnicy Świdnickiej, wystawiono „Ostatnią deskę ratunku” w reż. B. Brońskiego. Najświeższe produkcje Sceny dla Dorosłych to „Szkice z Becketta” oparte na opowiadaniach S. Becketta i „Ostatnia ucieczka” na podstawie opowiadań B. Schulza. Obie sztuki w reżyserii i ze scenografią A. Maksymiaka otrzymały znakomite recenzje. Obecnie trwają prace nad najnowszą produkcją Sceny dla Dorosłych – „Medeą” w reż. Tomasza Mana, ze scenografią Evy Fargasowej. Muzykę do przedstawienia tworzy wrocławska grupa Karbido.
Scena Letnia
Jej prezentacje mają miejsce na zewnętrznym tarasie teatru, otwartym na park Staromiejski. Działa ona od czerwca do końca sierpnia. Oprócz przedstawień na jej deskach odbywają się też imprezy plenerowe dla dzieci (np. z okazji Dnia Dziecka).
Jak czytać kolory szlaków turystycznych?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
