Jazztopad: japońskie taiko i koreański pansori

W ramach dziesiątej edycji festiwalu Jazztopad w postindustrialnym wnętrzu zagrzmiały japońskie bębny taiko. Wcześniej miłośnicy muzyki mogli spotkać się z muzykami i posłuchać wywiadów.

Wracam do muzyki, zaczęli przykładnie, ubrani w czarne garnitury, białe koszule i obowiązkowe krawaty. Zrazu lekkie uderzenia w mały i średni bęben, włączyła się delikatnie perkusja coraz szybciej, coraz głośniej, rytm przyspiesza, to zwalnia, to delikatnie to znowu z pełną mocą. Kan Hayashi – wali w taiko , Takahiro ‘Mattz’ Matsuoka - wybija rytm na perkusji, grzechocze łupinami orzechów i budują wspaniałą muzykę. Publiczność zamarła przytłoczono mnogością dźwięków, powietrze drżało a uderzenia przechodzą w jeden wielki grzmot.

Kan Hayashi tak szybko uderza pałkami bachi, że odnoszę wrażenie iż jest to jedna smuga świetlna. Mistrz zwalnia a Mattz zachęca tańczcie, publiczność wstała, dziewczyny złapały rytm, z gamoniami gorzej, nie wiedzą jak, czy można, czy wypada. Jazzmeni w podeszłym wieku, są też tacy, stoją bezradnie i się nie ruszają w obawie o protezę biodrową, albo kręgosłup, jeszcze coś trzaśnie. Po chwili muzycy zwolnili, zdjęli marynarki, Kan Hayashi ustawił taiko pionowo, przyklęknął i pokazał, że jest mistrzem. To był pokaz siły, akrobacji i rewelacyjnej muzyki.

Po chwili przerwy, zmianie instrumentów, na podwyższenie weszli Bae Il Dong – koreański śpiew pansori i Simon Barker – perkusja. Podziwialiśmy tradycyjny śpiew i mistrza, a właściwie mistrzów dwóch. Popisy perkusyjne Simona niczym nie ustępowały umiejętnościom śpiewaczym Bae Il Donga. Obaj wymieniali się w prowadzeniu spektaklu, przeważał to jeden, to drugi. Obaj świetni indywidualiści, a zbudowali rewelacyjne przedstawienie, oszczędne w strojach, niemal ubogie w gestach, ale wspaniałe w formie muzycznej. Były gromkie brawa i bis.

Japońskie wojenne bębny i koreański śpiew o miłości, taki był ten niezapomniany wieczór.

Zobaczcie zdjęcia z koncertu.