Hanna Holeksa

Wyjątkowo ciepły, jak na październik, sobotni wieczór na najpiękniejszym, wrocławskim Rynku. Gwar rozmów – przy wystawionych „ogródkowych” stolikach. W sali Ratusza odbywa się kolejny recital w cyklu Seilerowskich Salonów Muzycznych. Daje przyjemne poczucie wspólnoty i współobecności w życiu normalnej europejskiej metropolii. To dzisiaj wielka wartość.

Recital Hanny Holeksy – ani jedyne, ani najważniejsze tego wieczoru (13.X) wydarzenie kulturalne we Wrocławiu – doskonale wpisuje się jednak w jego nurt, szczególnie bogaty i żywy w ostatnim czasie. Juliusz Adamowski, współautor i prowadzący cały cykl, zasadnie nadaje mu miano „festiwalu młodej polskiej pianistyki”.

Hanna Holeksa, laureatka dwóch wrocławskich Konkursów Lisztowskich (w 1995 i 1999 r.), a także Międzynarodowego Konkursu Współczesnej Muzyki Kameralnej im. K. Pendereckiego w Krakowie (1997), obecnie asystentka prof. Andrzeja Jasińskiego w Akademii Muzycznej w Katowicach, potwierdziła bardzo wysokie walory swej sztuki: nienaganność i niezawodność techniczną, wirtuozowską biegłość i wielką muzykalność. Artystka potrafiła wydobyć z wystawionego w Ratuszu, firmowego „seilera” bogatą gamę barw w Fontannach Willi d’Este Liszta, także w Chopinowskich Walcach i Mazurkach (choć w tych ostatnich na razie było więcej stylistycznej poprawności niż indywidualności i wyrafinowania). W Lisztowskiej Parafrazie na temat „Rigoletta” czy karkołomnej XII Rapsodii węgierskiej pianistka nie pozwoliła sobie na najmniejsze uchybienie czy „ułatwienie”. I jeszcze bis – z wdziękiem zagrany Mazurek c-moll op.30.

Tymczasem na Rynku gwar nieco głośniejszy, choć wciąż w cywilizowanej, kulturalnej normie. Nie razi uszu i nie mąci świeżych wrażeń. Jeszcze jeden udany „Seilerowski wieczór” we wrocławskim Ratuszu.