Denerwuje mnie wiele, ale i tak lubię Wrocław

Denerwuje mnie to, że od jesieni zeszłego roku mieliśmy już jeździć jednym z dwustu wspaniałych rowerów miejskich a mimo to jest listopad rok później a rowerów nadal nie ma.

Denerwuje mnie to, że, mimo iż od kilku miesięcy trwa remont krótkiego odcinka grobli Łanieskiej to nadal nie jest on skończony i oddany do ruchu publicznego a robotnicy, na co dzień przestawiają tylko koparkę z jednego miejsca w drugie, „aby wyglądało, że coś robimy”.

Denerwuje mnie to, że jak idę od ulicy Wita Stwosza i dochodzę do świateł dla pieszych to owe światła są przysłonięte w kretyński sposób przez jakiś znak drogowy, co uniemożliwia zobaczenia koloru światła.

Denerwuje mnie to, że wszędzie we Wrocławiu zrywa się dawny bruk z dróg i zastępuje się go asfaltem (o ile to sensowny pomysł w przypadku głównych dróg to w przypadku uliczek osiedlowych jest kompletnie nieuzasadniony). Denerwuje mnie to, że tramwaj plus, który miał jeździć od tej jesieni, (ale to już pomijam) nie będzie dojeżdżać do pętli Sępolno, (ponieważ zabrakło pieniędzy) będzie się zatrzymywał 1km wcześniej przed stadionem olimpijskim.

Denerwuje mnie to, że na kilometrowym odcinku ulicy Terenowej ułożonych jest aż 15 spowalniaczy jazdy zwanych też śpiącymi policjantami, co skutecznie odstrasza od jazdy tą drogą (to samo zadanie spełniała wcześniej niewyremontowana i dziurawa droga).

Denerwuje mnie to, że przejazd rowerem przez centrum miasta jest praktycznie niemożliwy, ponieważ nie ma tam żadnych ścieżek dla rowerzystów.

Na sam koniec, denerwuje mnie to, że, mimo iż Wrocław jest wspaniałym miastem, które kocham to byłem w stanie w ciągu kilku minut wypisać rzeczy, które mnie w nim denerwują.

Rzeczy, które mi się w nim podobają jest na szczęście o wiele więcej, inaczej bym chyba zwariował.