Dworzec kolejowy Wrocław Główny

Pamiątka z okresu powstawania stacji jest 184-letni dąb, który był świadkiem budowy dworca. Pomnik przyrody znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Suchej i Borowskiej, od 2006 roku nosi miano Przewodnika.

Pierwsza hala peronowa dworca znajdowała się na miejscu dzisiejszego głównego hallu i przylegała do budynku dworca, który jest zbudowany w stylu pseudohistorycznym. 200-metrowe podwyższenie w hali głównej w formie tarasu jest pozostałością jedynego wówczas peronu na tym dworcu.

Hala główna nakryta dachem z częściowymi przeszkleniami była w przeszłości, wraz z budynkiem dworca, największą budowlą tego rodzaju w Europie. Na początku 20. stulecia przy bocznych wejściach mieściły się przechowalnie bagażu, restauracja, telefon, telegraf oraz poczekalnie 3, 2 i 1 klasy. Poczekalnia 1 klasy była przeznaczona dla ważnych osobistości i posiadała oddzielny korytarz prowadzący na peron.

Z biegiem lat miasto się rozwijało, wzrastało zapotrzebowanie na transport kolejowy. Dotychczas nie połączone sieci kolei górnośląskiej, poznańsko-głogowskiej, świdnicko-świebodzkiej, dolnośląsko-marchijskiej oraz kolei prawego brzegu Odry (prowadzącej w kierunku Oleśnicy) połączono ze sobą, tworząc obecną sieć kolejową w mieście. W latach 1899-1904 zostały zlikwidowane kolejowe składy węglowe i na ich miejscu powstało pięć peronów, z których cztery nakryto półokrągłymi dachami nawowymi.

Czytaj również:

• Jak będzie wyglądał Dworzec Główny po przebudowie? [wizualizacje]
• Dwa lata w kontenerach zamiast na Dworcu Głównym
• Wrocław Główny [7 cudów - nominacja]