Co nas kręci, co nas podnieca - recenzja filmu

Główny bohater to emerytowany fizyk kwantowy Boris Yellnikoff (Larry David), kiedyś z szansami na Nobla. A obecnie to samotny rozwodnik i niedoszły samobójca z Manhattanu.

Z jednej strony facet o nieprzeciętnej inteligencji (IQ 200), z drugiej hipochondryk
i neurotyk, który ma swoje teorie na wszystkie dziedziny życia i po prostu zrzędzi.
Wydawać by się mogło, że wiedzie spokojne i nudne życie. Uczy bowiem dzieci grać w szachy lub spotyka się z kolegami, a czas płynie im wtedy na snuciu różnych opowieści. I film jest właściwie jedną z takich opowieści, dowodząc , że życiem rządzi przypadek.

Wszystko zaczyna się od pojawienia się w życiu Borisa, 20-letniej Melody (Evan Rachel Wood), naiwnej dziewczyny z Południa, która przyjechała do Nowego Jorku w poszukiwaniu nowego życia.

Melody staje się dla Borisa partnerką idealną, wierzy w jego teorie, nigdy ich nie podważa, nie kwestionuje jego cynizmu, po prostu jest u jego boku i to wystarcza.
Jednak jak się okazuje takie zderzenie dwóch światów w osobach Borisa i Melody potrafi nieźle namieszać.

Film ma ciekawą konstrukcję, całość opiera się na narracji, skierowanej bezpośrednio do widzów. Narrator spogląda w naszą stronę komentując cały zbieg zdarzeń.

Mamy tutaj też całe mnóstwo zabawnych i błyskotliwych dialogów. Postaci są niezwykle barwne, czasem wręcz przerysowane. A Allen w charakterystyczny dla siebie sposób pokazuje nam karykaturalność zachowań. Film jest bardzo dobry, śmieszny i pouczający. Allen nas nie zawiódł ani przez chwilę.

Na uznanie zasługuje również świetna kreacja Patrici Clarkson, w roli matki Melody.
Polecam.

Reżyseria i scenariusz:
Woody Allen

Obsada:
Evan Rachel Wood - Melody
Henry Cavill - Randy James
Patricia Clarkson - Marietta
Larry David - Boris Yellnikoff
Michael McKean - Joe

Czytaj też:

• Wyspa tajemnic - recenzja filmu
• Była sobie dziewczyna - recenzja filmu
• Twój na zawsze - recenzja filmu