Piotr Załuski: Powrócić do pióra

Kinga Czernichowska: Co uważa Pan za swój największy sukces?
Piotr Załuski: Najbardziej cieszę się z filmu, który zrealizowałem jako swój film dyplomowy w szkole filmowej "Fragmenty czystej gry" (rok 1978), ale nie miał on szczęścia do telewizyjnego ekranu. Przeleżał na półkach do roku 2002. Ważne też były dla mnie filmy-spotkania z Ryszardem Kapuścińskim (dwuczęściowy "Druga arka Noego"), cykl Herbertowski - pięcioodcinkowy "Ogród barbarzyńcy" oraz ostatni o tym poecie "Herbert - fresk w kościele". Wszystkie dzisiaj zrobiłbym inaczej, bo jestem znacznie starszy i więcej o świecie wiem.

K.Cz.:**Wiele z Pana filmów to filmy dokumentalne. Dlaczego akurat ten gatunek? **

P.Z.: Dokument jest dla mnie nie tylko tworem odzwierciedlającym w pewnym sensie rzeczywistość i jednocześnie tę rzeczywistość interpretującym, ale także życiową przygodą na wszystkich etapach realizacji: od pomysłu, dokumentacji, pisania scenariusza i zdjęć aż po fazę postprodukcji. Czasem ta przygoda jest ważniejsza od późniejszego efektu. I to bywa fascynujące.

K.Cz.: Znał Pan osobiście Zbigniewa Herberta. Zdradzi nam Pan jakieś szczegóły z jego biografii, których nie znajdziemy w książkach na jego temat?
P.Z.: Herberta rzeczywiście poznałem dawno temu, w sumie spotkałem się z nim osobiście dwa razy i nie mogę powiedzieć, że poznałem go na tyle, by wejść w posiadanie wszystkich tajemnic jego biografii. Na pewno wyróżniała go skromność i wybitność jednocześnie, i nieprzejednana wierność własnym zasadom, niezmienność poglądów, które jednoznacznie kazały mu wskazywać to, co jest dobre i to, co jest złe, i nazywać rzecz po imieniu. Najczęściej wbrew powszechnym opiniom. Dlatego był poetą niewygodnym, to go też wyróżniało.

K.Cz.: Jakie ma Pan plany na przyszłość?

P.Z.: Powrócić do pióra, czyli zostać ponownie młodym pisarzem w wieku 64 lat i ukończyć pięć książek, które nie wiem, czy gdziekolwiek się ukażą.

K.Cz.: Dziękuję za rozmowę.