Tak blisko, a tak daleko

Złoto dla Larsa Bystoela, srebro dla Mattiego Hautamaekiego, brąz dla Roara Ljoekelsoeya – oto rozstrzygnięcie wczorajszego olimpijskiego konkursu na obiekcie K-95 w Pragelato. W finałowej serii zobaczyliśmy wszystkich naszych reprezentantów, ale ilość nie przeszła w jakość.

Gdzie się podziali medaliści z Salt Lake City? – można by zapytać po niedzielnej rywalizacji. Przed czterema laty w Utah Olympic Park na normalnej skoczni triumfował Simon Ammann przed Svenem Hannawaldem i Adamem Małyszem. Obrońca trofeum był wczoraj dopiero 38., Niemiec przedwcześnie zakończył karierę, a Polak ambitnie próbuje wrócić na szczyt. Tym razem wywalczył siódme miejsce.
– Mogę być zadowolony, choć drugi skok trochę mi nie wyszedł, bo chciałem się za mocno wybić. Teraz trzeba czekać na kolejny, sobotni konkurs – przyznał na gorąco trzykrotny mistrz świata. W ostatnich dniach próbował nas przekonywać, że z każdym dniem czuje się coraz mocniejszy, ale wczoraj moc była z innymi. Z drugiej strony do szczęścia zabrakło tak niewiele – 5,5 pkt do złota i 3,5 pkt do brązu. – Gdyby w każdym skoku Adam dodał 1,5 metra, mielibyśmy mistrza olimpijskiego – zauważył Apoloniusz Tajner.

Powody do satysfakcji mógł mieć Kamil Stoch, choć dzień rozpoczął pechowo – podczas serii próbnej miał upadek przy lądowaniu. W pierwszej serii konkursowej wylądował jednak na 100. metrze, co dało mu 15. pozycję – tuż za nim plasowały się takie tuzy jak Georg Spaeth i Jakub Janda. Koniec końców, zawodnik pochodzący z Zębu k. Zakopanego zajął 16. miejsce. 25. był Robert Mateja, a 29. Stefan Hula. Nie można narzekać, choć nie można też zapominać o jednym – że po prawdzie olimpijskie konkursy mają dużo słabszą obsadę niż zawody Pucharu Świata. Powód? Limity. Każdy kraj może wystawić maksymalnie czterech reprezentantów.