Jedna nuta

MIŁKÓW, gmina Podgórzyn Dwie nacje uczą się od siebie, tworząc jedną orkiestrę. Młodzi, polscy muzycy u Niemców podpatrują technikę. Zachodni sąsiedzi od naszych rodaków uczą się... punktualności i dyscypliny.
Na warsztatach muzycznych w miłkowskim pałacu ćwiczy pięćdziesięcioro młodych ludzi z polskich i niemieckich szkół, i uczelni muzycznych. Tworzą orkiestrę, która wzbudza aplauz najwybredniejszych krytyków po obu stronach granicy.

Preludium

- Pomysł na zorganizowanie Polsko-Niemieckiej Młodej Filharmonii wynikł z położenia regionu, w którym mieszkamy. Dolny Śląsk zawsze był miejscem, gdzie kultury obu krajów poznawały się najszybciej i, jak nigdzie indziej, przenikały. - Zaczęliśmy cztery lata temu - mówi Agnieszka Ostapowicz-Rybarczyk, dyrektor organizacyjny przedsięwzięcia i aktywna skrzypaczka. Pomysłodawcą, siłą napędową i duszą artystyczną jest jej mąż Stanisław Rybarczyk, dyrygent i pedagog. - Spotykamy się w czasie kanikuły. Nasze próby plonują serią koncertów w Polsce i Niemczech. Niedługo ruszamy w trasę. Będziemy grać dla legniczan, wrocławian, wystąpimy w Goerlitz, Dreźnie i Hanowerze.

Przedbiegi i próby

Selekcja młodzieży jest ostra. Propozycje udziału w orkiestrze rozsyłane są do placówek muzycznej edukacji w Polsce i Niemczech. Chętni przysyłają swoje życiorysy muzyczne wraz listami polecającymi od pedagogów. Zainteresowanie jest ogromne. - Tylko do grupy smyczkowej w tym roku zgłosiło się cztery razy więcej osób, niż mogliśmy przyjąć - mówi pani Agnieszka. Wybrańcem trudno zostać. Niektórzy młodzi muzycy są w orkiestrze od początku, są też debiutanci. Zdarza się, że dochodzi do rozstań. - Stawiamy na profesjonalizm. Muzyka to dziedzina, w której trzeba szybko dorastać. W orkiestrze mogą grać tylko ludzie, których psychika komponuje się z pracą w grupie. Nie każdy młody muzyk ma tego świadomość - mówi Stanisław Rybarczyk.
Harówka, czyli przyjemność
Muzycy ćwiczą od rana do wieczora. Do obiadu i po nim. Wolny czas często przeznaczają na próby kameralne. Laikowi wydaje się to morderczym spędzaniem wakacji, gdy kuszą słońce i inne atrakcje. Kiedy pani Agnieszka referowała nam program dnia, byliśmy bliscy posądzenia organizatorów o skłonności sadystyczne. Nie kto inny, jak sami torturowani (naszym zdaniem), wyprowadzili nas z błędu.

Pasja

Marta Stachowiak przyjechała z Kołobrzegu (Koszalina, Szczecina, Gdańska - do wyboru, bo we wszystkich miastach uczyła się i uczy grać). Błażej Michna dotarł z Rudy Śląskiej, Inga Chudzikowska z Wrocławia. Anke Hooffmann z Frankfurtu nad Menem, Ana Rheinlaender z Hanoweru, podobnie jak Christian Ast i jego partnerka życiowa Kirsten (w tym roku dojechali z sześciomiesięczną Sveą), a Franziska Becker z Osnabruek. Mówią różnymi językami (często ratunkiem bywa angielski), ale akcentują to samo. Pociąga ich to, co często odstręcza innych. Ciężka praca pod okiem znakomitych pedagogów. A wakacje z orkiestrą są szansą na szkolenie warsztatu, zagranie repertuaru, z którym u siebie nie obcują.

Wspólny język

Czego uczą się nasi muzycy od Niemców? - Próbują ich techniki. - Warto sprawdzić czy tak nie jest lepiej - mówią Marta i Błażej. Największe nasze zadziwienie wywołał Christian, który na pytanie, czego uczy się od polskich kolegów powiedział, że ceni i podziwia młodych Polaków za dyscyplinę, punktualność, profesjonalne podejście do zajęć, za upór i ambicję.