Zasady Stuhra

WROCŁAW

Nowy film Jerzego Stuhra to komediodramat. Bardzo dobry komediodramat, który jest dowodem na to, że Stuhr, który od dawna jest genialnym aktorem, jest również znakomitym reżyserem.

Przepadam za Stuhrem - aktorem, z zaakceptowaniem Stuhra - reżysera miałem mały problem. Średnio mi się jego poprzednie filmy podobały, średnio na nie reagowałem. No, może poza "Historiami miłosnym", te były całkiem niezłe.
Z takimi uczuciami trafiłem na seans "Pogody na jutro". I przyjemnie się rozczarowałem. Najnowszy obraz Stuhra jest porządnym komediodramatem, którego tematem, jak to u Stuhra, są wartości i zasady. Akcja zaczyna się w momencie, kiedy niejaki Józef Kozioł, po siedemnastu latach spędzonych w klasztorze, po raz pierwszy wychodzi na zewnątrz. Powodem jest udział w festiwalu piosenki religijnej (przezabawny wątek z gościnnym udziałem zespołu Myslovitz... w habitach). Tam rozpoznają go żona i syn. Do klasztoru nie ma powrotu, pozostaje powrót do rodziny. Tyle, że ta żyła niemal dwadzieścia lat bez ojca...
Stuhr sam przyznaje, że interesują go tylko tematy dotyczące moralności. I podobnie jest w "Pogodzie". Same zagadnienia są banalne: co jest ważniejsze - miłość czy pieniądze? Pozorna przyjaźń czy trudna droga do prawdziwego uczucia? Tyle, że Stuhr potrafił wybrnąć z banalności poprzez ton opowieści, raz zabarwiony ciepłym humorem, raz groteską. Właśnie dzięki uśmiechowi udaje mu się uniknąć łopatologicznego dydaktyzmu, którego sam się obawia. Warto wybrać się do kina.

Jerzy Stuhr

- Wciąż balansuję na cienkiej granicy między moralitetem a moralizatorstwem. Ale mnie interesują te sprawy. I tylko te sprawy. Wolno? Wolno. Boję się przekroczyć linię, ale jednocześnie mam odwagę, żeby opowiedzieć się za pewnymi wartościami. Zgodnie z regułami gatunku, wszystko jest nieco przerysowane, skondensowane. Zło, wstyd, bezwstyd. Im szybciej widzowie zauważą, że postaci w "Pogodzie" nie są realistyczne, tym lepiej. W przeciwnym razie poniosę klęskę.