Zabytku czarne romanse z życiem - W weekend jedź na piknik do Lubiąża

Jeżdżę tam parę razy w roku i wbrew pozorom nie do szpitala, ale do pocysterskiego klasztoru i pałacu, zniewalających swoją monumentalną formą.

Jeśli ktoś nie wierzy, można zmierzyć. Fronton zespołu pałacowo-klasztornego liczy 223 metrów długości i 118 szerokości.
W sobotę i niedzielę każdy metr przestrzeni wokół klasztoru i pałacu wypełnią goście wrocławskiej agencji artystycznej Jedynka (organizatora) i Fundacji Lubiąż (gospodarza). Czeka na nich wiele atrakcji, ze zwiedzaniem podziemi na czele. A jak piknik, to będą grille i piwo. Niech się dewoci nie zrywają, bo piwo cystersi warzyli setki lat i nie tylko po to, żeby je sprzedawać.
Na nasze ziemie pierwsi cystersi z Pforty nad Saalą w Turyngii trafili w roku 1163 i postanowili podnieść z ruin klasztor po swoich braciach benedyktynach w Lubiążu. Z otwartymi rękami, sercem i kiesą przyjął ich książę Bolesław I Wysoki, zapisując piętnaście wielkich posiadłości. Prawdziwą potęgą stał się zakonny Lubiąż dopiero w XVII i XVIII wieku. W latach 1681-
-1739 cystersi byli tak bogaci, że wybudowali pałac opata, nowy klasztor, browar, piekarnię i szpital.
Od osiemnastu lat próbuje temu zabytkowi przywrócić świetność Fundacja Lubiąż. Marzy jej się tu centrum kongresowe, z hotelem, salami konferencyjnymi i pięknym zapleczem rekreacyjnym. Niedawno Fundacja Lubiąż dostała 150 tys. zł od marszałka. Starczy na naprawę szkód po ostatnich pogodowych szaleństwach. Lubiąż, jedna z pocysterskich pereł architektury, nigdy nie był pupilem władzy.
Pociechą jest, że Lubiąż jest żywy. Odbywają się tu nie tylko pikniki i korsa cysterskie, ale też, między innymi, liczący się coraz bardziej w Europie festiwal młodych twórców i adeptów sztuki Slot, który rozpocznie się w lipcu. Zawsze też wierni są Lubiążowi eksploratorzy, czyli odkrywcy tajemnic i poszukiwacze ukrytych skarbów. Słusznie, bo sam Lubiąż to skarb. •