Wrocław: Relacja z drugiego dnia Brave Festivalu (ZDJĘCIA)

Maduma. Siła bębnów Afryki. Życiodajna energia kobiet Tanzanii
Wrocławski Teatr Współczesny

Występ kobiet z Tanzanii przyciągnął tłumy, które wypełniły widownię Wrocławskiego Teatru Współczesnego po brzegi. Wszyscy, którym udało się dostać na ten pokaz mogą czuć się szczęściarzami, gdyż Maduma występowała we Wrocławiu tylko raz (drugi pokaz  zaplanowany jest na środę w Oleśnicy). Plemię Wagogo z Tanzanii, z którego pochodzą zaproszone na tegoroczny Brave Festiwal kobiety głęboko wierzy, że muzyka i taniec pozwolą przetrwać ich tradycji w takiej formie, w jakiej kultywowali ją przez wiele pokoleń przodkowie tego ludu.

Porywające rytmy bębnów połączone z niezwykłym wokalem kobiet oraz ich niesamowita energia i żywiołowy taniec zupełnie zauroczyły festiwalową publiczność, zainspirowały do spontanicznych oklasków i na czas pokazu przeniosły w odległy świat Tanzanii.  Uśmiech i radość z uczestniczenia w tradycyjnym tańcu nie znikały z twarzy kobiet ani na chwilę. Po dwugodzinnym występie nie było po nich widać ani odrobiny zmęczenia. Przeciwnie, po długich owacjach Maduma wyszły ponownie do publiczności i porwały ochotników do wspólnego, spontanicznego tańca.

JUKURRPA – ŚNIENIE
Ceremonia kobiet Walpiri towarzysząca wystawie aborygeńskich obrazów kropkowych, Muzeum Współczesne Wrocław

Od 15 czerwca w Muzeum Współczesnym Wrocław można podziwiać towarzyszącą tegorocznej edycji Brave Festival wystawę malarstwa kropkowego Aborygenów SNY PUSYNI. Więcej o filozofii i technice tej sztuki mają okazję dowiedzieć się uczestnicy warsztatów malarstwa kropkowego, które prowadzą zaproszone przez organizatorów cztery Aborygenki z północnego ludu Walpiri w Australii. Drugi dzień festiwalu był niebywałą i jedyną okazją do spotkania z nimi także podczas otwartej dla wszystkich ceremonii Jukurrpa.

Mimo deszczowej pogody wydarzenie to zgromadziło liczną publiczność, wśród której przeważały kobiety. Aura zmusiła organizatorów do przeniesienia zaplanowanego na świeżym powietrzu wydarzenia do środka budynku Muzeum Współczesnego Wrocław. Aborygenki wystąpiły na bardzo niewielkiej, wyznaczonej specjalnie na potrzeby ceremonii przestrzeni. Każda tańcem z tradycyjnymi kijami pomalowanymi w czerwono-żółto-białe barwy oraz wykonywaną pieśnią odmalowała i wytańczyła swój sen.

Jokurrpa to śnienie, w którym przywołuje się przede wszystkim ważne miejsca, kraj, przodków i tradycje. Tę drogę symbolizują także malowidła wykonane na ich ciele. Są one niezbędne podczas ceremonii. Poprzeczne pasy układające się w łuk na dekolcie kobiet to właśnie ich indywidualna historia, a cztery pionowe kreski namalowane na każdej z piersi symbolizują kije, z którymi tańczą kobiety. Dodatkowo dwie z kobiet zaśpiewały ich dziękczynną pieśń gospel. Wykonanie jej było spontaniczną decyzją, którą podjęły zainspirowane wczorajszym występem Debaa. Na zakończenie Aborygenki swoje tradycyjne kije z ceremonii Jakurrpa wręczyły w prezencie kuratorce Brave Festiwal Annie Zubrzycki oraz dwójce wolontariuszy, którzy towarzyszą im i pomagają w czasie festiwalowych dni.

WARSZTATY MALARSTWA KROPKOWEGO
Muzeum Współczesne Wrocław

Kobiety kilku pokoleń i narodowości zawitały do Muzeum Współczesnego we Wrocławiu. Spotkały się tu młode i starsze panie z córkami, ich babcie i znajome. Warsztaty malarstwa kropkowego przeprowadziły cztery Aborygenki. Część praktyczną poprzedziła rozmowa uczestniczek i prowadzących o malarstwie jako istotnym elemencie ceremonii. Poruszono temat dramatycznej historii Aborygenów, a także ich życia rodzinnego i codziennych zwyczajów. Współcześnie, w tej kulturze, malarstwem zajmują się głównie kobiety. W swoje sztuce podejmują przede wszystkim tematy świeckie, jednak każdy z obrazów posiada swoją tajemnice, bo pod malunkiem kryje się wiedza, doświadczenie i emocje autora. Każdy kształt zawarty w obrazie posiada swoją symbolikę, np. łuk – jak tłumaczyły Aborygenki - oznacza osobę (taki odcisk pozostawia po sobie człowiek, który siedział na piasku), a linie faliste to woda lub chmury. Uczestniczki warsztatów zainspirowane opowieściami z Australii próbowały odtworzyć swoje emocje oraz prywatne historie właśnie za pomocą kształtów. PZ każdą chwilą nabierały pewności siebie i odwagi, a na ich kartach zaczęły pojawiać się kolorowe kropki, kreski i łuki symbolizujące elementy opowieści znane już tylko autorkom.

WYSTĘP GRUZIŃSKIEGO ZESPOŁU CASLETILA

Swanowie uznawani są za lud dumny, uparty i odważny. To właśnie ów upór był cechą, która popchnęła kobiety z Udabno do założenia chóru. Pod gigantyczną lawiną, która przetoczyła się przez wioskę, którą zamieszkiwały, zginęło 27 osób, wiele odniosło obrażenia, zniszczonych zostało mnóstwo domostw. Rząd w Tbilisi przysłał na miejsce specjalistów, by ocenili ryzyko podobnych zagrożeń w przyszłości; na podstawie ich ekspertyz wydano opinię o konieczności przesiedlenia mieszkańców na inne tereny. Na przekór nowym, obcym geograficznie i kulturowo warunkom, w jakim przyszło im funkcjonować, starają się podtrzymywać tradycje wywiezione ze Swanetii, strzegąc prastarych pieśni przed zapomnieniem. Kobiecy chór Casletila powstał w 2010 roku, a główną motywacją jego założenia była potrzeba wspólnego spędzania czasu i chęć złamania rutyny codziennego życia na obcych, pustynnych terenach