Wrocław: Historia basenów przy ul. Teatralnej

Za przykładem europejskich metropolii, powołano do życia nowoczesny obiekt, łączący funkcję sportowo-rekreacyjną z zadaniami łaźni publicznych i leczniczych kurortów. Jako pierwsza powstała część południowo-zachodnia z obecnym basenem nr 1. Obiekt cieszył się jednak taką popularnością, że w latach 1925-1927 trzeba było dobudować część południowo-wschodnią z kolejną pływalnią. Jako ostatnią utworzono przylegającą do ulicy Menniczej, część północno-wschodnią z basenami rozmieszczonymi na dwóch osobnych kondygnacjach. Oba powstały z myślą o młodzieży szkolnej. Jeden przeznaczony był dla chłopców, drugi dla dziewcząt, jako że koedukacyjnych zajęć z W-Fu wówczas nie praktykowano.

Podczas oblężenia Wrocławia, obiekty Łaźni Miejskiej uległy tylko nieznacznym zniszczeniom, tak że już latem ’45 roku można było z powrotem zażywać w nich kąpieli. W latach 70-tych wyłączono z użytkowania basen nr 4, w którego niecce zamieszczono filtry.

Renowacja wrocławskich Łaźni
Od początku kompleks na Teatralnej urzekał oryginalną architekturą i wykończeniem wnętrz. Najpiękniejsze ozdoby stanowiły płaskorzeźby z piaskowca, witraże
i polichromowane sztukaterie na sklepieniach. Wiele elementów, a zwłaszcza dwukondygnacyjne arkady oraz kolumnady, nawiązywały stylistycznie do rozwiązań architektonicznych starożytnych, rzymskich term.

Wyjątkowość tego obiektu potwierdzona została także wpisaniem go w 1977 roku do ogólnopolskiego rejestru zabytków. Jego dzisiejsza, doskonała kondycja to w dużej mierze efekt prac remontowych, przeprowadzonych w latach 2006-2008 przez wrocławską firmę Integer S.A., specjalizującą się w renowacjach zabytków. – Nasze zadanie obejmowało między innymi kompleksową przebudowę pomieszczeń na potrzeby siłowni, łaźni i hydroterapii. Prowadziliśmy prace instalacyjne, elektryczne, sanitarne oraz typowo renowacyjne, pod okiem Konserwatora Zabytków – mówi Paweł Melka, główny specjalista ds. inwestycji Integer S.A.