Terapia w poczekalni

WROCŁAW
Matka z dorastającym synem, starsza kobieta, heroinista z kilkunastoletnim stażem - to tylko część osób, które odwiedzają punkt konsultacyjny Monaru przy ul. Trzebnickiej. Po pomoc codziennie przychodzi ich ponad 20.

Od rana ustawia się kolejka tych, którzy chcą pogadać. Niby nic dziwnego, tylko że monarowskie pomieszczenie ma... 33 metry kwadratowe powierzchni! Niewiele, zważając na to, że mieszczą się w nim poczekalnia, biuro, pokój terapeutyczny i toalety. Ludzie w różnym wieku pchają się po porady niemal dosłownie drzwiami i oknami.
- Chciałbym z kimś pogadać, nie wiem do kogo mam się zgłosić - mówi zatroskany dwudziestoparolatek. - Musisz poczekać - pada odpowiedź. Rozmowa z psychologiem trwa około godziny, reszta musi cierpliwie czekać na swoją kolej w dwumetrowej poczekalni. - Lokal, który mamy przy Trzebickiej, jest przesadnie mały. Pracują tu dwie osoby, a zapotrzebowanie jest większe. Stoimy więc w miejscu, nie możemy się rozwijać - mówi kierownik wrocławskiego Monaru, Ilona Tomczak. -
Niestety, placówka jest traktowana jak jedna z wielu pomagających narkomanom, a przecież ma ponad 20-letnią tradycję i jest jedną z najlepszych w Polsce. Od dwóch lat bezskutecznie staramy się o nowy lokal - dodaje kierowniczka.
Wrocławski Monar podlega Krajowemu Biuru ds. Przeciwdziałania Narkomanii. Miasto dofinansowuje tylko poszczególne programy realizowane przez Monar. Od lipca w Wydziale Lokali Użytkowych leży podanie o przyznanie większego lokalu.
- Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że nowa władza będzie bardziej przychylna. Jesteśmy cierpliwi i czekamy. Gorzej jest z naszymi pacjentami - mówi Ilona Tomczak.

Smutne przodownictwo
Wrocław i Dolny Śląsk są na czele smutnych, krajowych statystyk dotyczących narkomanii. Ze względu na przygraniczne położenie, narkotyki przemycane z Zachodu trafiają najpierw tutaj.