Studencki rodowód

WARSZAWA/WROCŁAW

Byli działacze PRL-owskiego ruchu studenckiego utrzymują kontakty na forum swego stowarzyszenia Ordynacka. Należą dziś przeważnie - choć nie tylko - do SLD i chcą mieć swoich kandydatów w wyborach do Parlamentu Europejskiego.

Spośród członków Stowarzyszenia Ruchu Studenckiego - Ordynacka (taka jest jego pełna nazwa) legitymację numer 1 ma Aleksander Kwaśniewski. Organizacja ta uważana jest za nieformalne zaplecze polityczne prezydenta. Są nawet przypuszczenia, że po zakończeniu w grudniu 2005 roku drugiej i ostatniej z możliwych kadencji Kwaśniewskiego na urzędzie głowy państwa, Ordynacka zostanie przekształcona w nową partię pod jego przywództwem. Pod warunkiem, że prezydent będzie kontynuował swą karierę polityczną w kraju, a nie np. jako sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych, przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, czy wysoki urzędnik Unii Europejskiej. Również pod warunkiem, że członkowie stowarzyszenia przestaną być członkami SLD, UP, PLD, PSL, UW i innych partii, do których obecnie należą.

Teraz Szamałek

W ostatni poniedziałek zmieniły się władze Ordynackiej. Po dymisji starego zarządu z Wiesławem Klimczakiem na czele, nowym przewodniczącym stowarzyszenia został jego dotychczasowy wiceszef Krzysztof Szamałek - sekretarz stanu (I wiceminister) w Ministerstwie Środowiska. Scharakteryzował on Ordynacką jako organizację centrolewicową, nie zamierzającą przekształcić się w partię. Chcącą jednak, aby jej członkowie kandydowali z list "ugrupowań proeuropejskich" w przyszłorocznych - zaplanowanych na 13 czerwca - wyborach 54 polskich przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego. Jeśli ordynacja wyborcza pozwoli tworzyć listy nie tylko partiom, lecz i komitetom obywatelskim, to zapewne z inicjatywy Ordynackiej powstanie lista Komitetu Europejskiego, z kandydatami stowarzyszenia. Sam prezydent Kwaśniewski okazał dużą życzliwość dla tego pomysłu, ale oficjalnego poparcia nie udzielił.

W jednej z uchwał działacze Ordynackiej poparli program racjonalizacji wydatków publicznych, opracowany przez wicepremiera Jerzego Hausnera. Powołali też Fundację Bratniej Pomocy, która ma opiekować się absolwentami uczelni będącymi - jak to ujęto w statucie - "w potrzebie".
Wśród najbardziej aktywnych członków Ordynackiej są m.in. przewodnicząca Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Danuta Waniek, sekretarz KRRiT Włodzimierz Czarzasty (współprzewodniczący komisji programowej, przygotowującej drugi krajowy zjazd stowarzyszenia na przełomie kwietnia i maja 2004 roku), prezes telewizji publicznej Robert Kwiatkowski, liderzy SLD Józef Oleksy i Ryszard Kalisz. Nie ma natomiast np. premiera Leszka Millera.

Politycy i profesorowie

Na poniedziałkowym posiedzeniu rady krajowej Ordynackiej, uczestnicy podkreślali potrzebę umocnienia terenowych struktur organizacji i tworzenia oddziałów we wszystkich powiatach. A na razie na Dolnym Śląsku stowarzyszenie jest niewidoczne i niesłyszalne; jeśli działa, to nieomal w konspiracji.
Wrocławskim oddziałem Ordynackiej - ponoć z siedzibą w "Pałacyku" przy ul. Kościuszki (szukaliśmy tam, ale bez powodzenia) - kieruje Józef Dudziak. Pracuje on obecnie na stanowisku dyrektora generalnego biura zarządu KGHM Polska Miedź SA w Lubinie.
Oprócz Dudziaka, w składzie rady krajowej Ordynackiej znajdują się jeszcze trzej Dolnoślązacy: Jerzy Kaleta, Jan Klamut i Zbigniew Petrus. Wśród członków są też inni wrocławianie, m.in. wiceminister edukacji narodowej i sportu Tadeusz Szulc, poseł Janusz Krasoń, senator Bogusław Litwiniec, wicewojewoda Stanisław Janik oraz Eugeniusz Adamczak, Kazimierz Kowal, Leszek Paradowski, Jan Rymarczyk, Michał Sachanbiński. Z wyliczanki wynika, że oprócz czynnych polityków jest dużo profesorów i innych naukowców. W sumie tutejszy oddział stowarzyszenia liczy ok. 200 członków.

Trzymają się razem

Stowarzyszenie Ruchu Studenckiego - Ordynacka powstało w maju 2001 roku. Liczy ok. 5 tys. członków i sympatyków. W większości są to byli działacze Zrzeszenia Studentów Polskich i Socjalistycznego Zrzeszenia Studentów Polskich. Ordynacka to nazwa warszawskiej ulicy, przy której ZSP i SZSP miały swoją siedzibę (obecnie znajduje się tam centrala stowarzyszenia).