Pojechał po bandzie

Rickardsson odjechał światu. Szwed ma już 32 punkty przewagi nad Crumpem

Jarosław Hampel czterokrotnie mierzył się w sobotę z Tonym Rickardssonem, trzykrotnie wychodząc z tej rywalizacji zwycięsko. W najważniejszym biegu Grand Prix Wielkiej Brytanii utytułowany Szwed udowodnił jednak, że należy mu się szósty złoty krążek IMŚ

Mam 34 lata, na żużlu jeżdżę od ponad 15, zaliczam w sezonie od 500 do 600 biegów, ale pierwszy łuk w finałowym wyścigu był najlepszy, jaki udało mi się wykonać w karierze. Założyłem tylne koło na bandę i to zadziałało doskonale. Było w tym trochę motocrossu – cieszył się Tony Rickardsson. Szwed ruszał spod samej bandy, a po lewej ręce miał Hampela, który ze startu zabierał się w sobotę najszybciej z całej stawki. Ricki o tym wiedział, bo wcześniej jeździec Atlasa trzykrotnie uciekał mu spod taśmy, w tym dwa razy w powtarzanym półfinale. Jazda po bandzie pozwoliła jednak Szwedowi zdobyć Wielką Nagrodę Wielkiej Brytanii. Rickardsson wygrał trzy z czterech tegorocznych rund, a powinien wszystkie. W Eskilstunie, gdy prowadził w wyścigu finałowym, Nicki Pedersen podciął Bjarne Pedersena, a w powtórce więcej szczęścia miał Jason Crump.
Pojedynek z Wojaczkiem
Hampel na drugi stopień podium Grand Prix wjechał po raz trzeci w karierze (przed rokiem zrobił to w Pradze i we Wrocławiu). I co ciekawe, za każdym razem otwierał szampana w towarzystwie Rickardssona, a dwukrotnie – we Wrocławiu i w Cardiff – cieszył się z nimi Bjarne Pedersen. W Pradze najlepszy był wspomniany Crump, który w sobotę pojedynkował się głównie z Markiem Wojaczkiem. Polski arbiter zawodów trzykrotnie wyrzucił mistrza świata z toru, choć dwa razy mógł postąpić inaczej.
W 6. wyścigu Australijczyk, według Wojaczka, wywrócił Hansa Andersena. W 10. to dla Crumpa zabrakło miejsca na wyjściu z pierwszego łuku. Natomiast bezdyskusyjnie winny był Australijczyk w 17. odsłonie, kiedy staranował Antonio Lindbaecka i Nickiego Pedersena. Ten ostatni wyjątkowo wystąpił w roli ofiary, ale dwa biegi wcześniej swoją normę wykonał, przyczyniając się do kraksy Grega Hancocka (który to już raz?).
Po swojemu, czyli po bydgosku, na technicznym torze w Cardiff (najkrótszym w całym cyklu – 275 m) jeździł Tomasz Gollob. Drugi raz z kolei awansował do fazy półfinałowej, ale ledwo, ledwo – z 8 punktami. Polak nieźle startował, jednak na trasie radził sobie kiepsko. Jak zawsze miał pecha. Gdy w pierwszym swoim starcie jechał przed Rickardssonem, upadł David Norris i bieg przerwano. A pech Golloba oznaczał zazwyczaj w Grand Prix szczęście Rickardssona. Szwed mógł więc zmienić motocykl, wstrzelić się w taśmę i wygrać z Gollobem powtórkę. W półfinale los podarował Gollobowi drugą szansę, bo przed jego nosem upadł jadący na trzeciej pozycji Scott Nicholls, powodując też niegroźny uślizg Polaka. W powtórce Hampel i Rickardsson znów jednak odjechali Tomaszowi.
Głód i tęsknota
– Odczuwałem straszny głód jazdy i tęsknotę za Grand Prix, mimo że kontuzja kciuka nie jest jeszcze zaleczona. By całkowicie zażegnać problem, potrzebuję dwóch tygodni. Obawiałem się też, czy silnik będzie dobrze dopasowany do sypanej nawierzchni, ale mogłem jeździć z tą samą prędkością, co najszybsi – przyznał Mały, będący pod wrażeniem atmosfery na Millennium Stadium. Tworzyło ją około 40 tysięcy widzów! Najlepszy występ w sezonie zanotował również Tomasz Chrzanowski, wygrywając w cyklu swój drugi wyścig. Dzięki temu w klasyfikacji generalnej nie jest już ostatni, bo wyprzedził Lee Richardsona.
Bieg po biegu
1. Hampel, Crump, B. Pedersen, Chrzanowski
2. Nicholls, Andersen, Sullivan, Stead, Lindbaeck (t)
3. Rickardsson, Gollob, N. Pedersen, Norris (w)
4. Jonsson, Hancock, Adams, Richardson
5. N. Pedersen, Jonsson, Hampel, Nicholls
6. Andersen, Richardson, Gollob, Crump (w)
7. Lindbaeck, B. Pedersen, Norris, Kennett, Hancock (t)
8. Rickardsson, Chrzanowski, Adams, Sullivan
9. Hampel, Adams, Andersen, Norris
10. Hancock, Rickardsson, Nicholls, Crump (w/u)
11. B. Pedersen, Richardson, N. Pedersen, Sullivan
12. Jonsson, Gollob, Lindbaeck, Chrzanowski
13. Hampel, Rickardsson, Lindbaeck, Richardson
14. Norris, Crump, Jonsson, Stead
15. Nicholls, B. Pedersen, Adams, Gollob (d/4)
16. Andersen, Chrzanowski, Hancock, N. Pedersen (w)
17. Gollob, Hampel, Kennett, Hancock.
18. Lindbaeck, Adams, N. Pedersen, Crump (w/u)
19. Jonsson, Rickardsson, Andersen, B. Pedersen.
20. Chrzanowski, Nicholls, Richardson, Norris.
Półfinały
21. B. Pedersen, Andersen, Jonsson, Lindbaeck.
22. Hampel, Rickardsson, Gollob (d/3), Nicholls (w/u)
Finał
23. Rickardsson, Hampel, B. Pedersen, Andersen.

Grand Prix Wielkiej Brytanii
1. Tony Rickardsson 12 (3,3,2,2,2) 25 pkt GP
2. Jarosław Hampel 12 (3,1,3,3,2) 20 pkt GP
3. Bjarne Pedersen 8 (1,2,3,2,0) 18 pkt GP
4. Hans Andersen 10 (2,3,1,3,1) 16 pkt GP
5. Andreas Jonsson 12 (3,2,3,1,3) 12 pkt GP
6. Scott Nicholls 9 (3,0,1,3,2) 9 pkt GP
7. Antonio Lindbaeck 8 (t,3,1,1,3) 8 pkt GP
8. Tomasz Gollob 8 (2,1,2,d,3) 8 pkt GP
9. Tomasz Chrzanowski 7 (0,2,0,2,3) 7 pkt GP
10. Leigh Adams 7 (1,1,2,1,2) 7 pkt GP
11. Greg Hancock 6 (2,t,3,1,0) 6 pkt GP
12. Nicki Pedersen 6 (1,3,1,w,1) 6 pkt GP
13. Lee Richardson 5 (0,2,2,0,1) 5 pkt GP
14. David Norris 4 (w,1,0,3,0) 4 pkt GP
15. Jason Crump 4 (2,w,w,2,w) 4 pkt GP
16. Ryan Sullivan 1 (1,0,0,-,-) 1 pkt GP
17. Edward Kennett 1 (0,1) 1 pkt GP
18. Simon Stead 0 (0,0,) 0 pkt GP

Klasyfikacja Grand Prix 2005
1. Tony Rickardsson 25 20 25 25 95
2. Jason Crump 18 25 16 4 63
3. Nicki Pedersen 10 16 20 6 52
4. Leigh Adams 20 13 9 7 49
5. Bjarne Pedersen 4 18 3 18 43
6. Hans Andersen 2 8 9 16 35
7. Antonio Lindbaeck 16 8 3 8 35
8. Greg Hancock 11 6 8 6 31
9. Tomasz Gollob 6 6 10 8 30
10. Jarosław Hampel 10 - - 20 30
11. Scott Nicholls 6 7 8 9 30
12. Andreas Jonsson 8 1 3 12 24
13. Ryan Sullivan 7 3 13 1 24
14. Matej Zagar - - 18 - 18
15. Tomasz Chrzanowski 4 4 2 7 17
16. Lee Richardson 5 3 3 5 16
Od lewej: GP Europy, GP Szwecji, GP Słowenii,
GP Wielkiej Brytanii, suma.