Pałace Dolnego Śląska, te które są pięknie zachowane oraz te, o których zapomniano. Zobacz jakie są w Gminie Lubin

Pałac w Księginicach

Miejscowość pojawia się w dokumencie papieża Klemensa IV z Viterbo

z 19 marca 1267 roku jako Cnegnice. Niewiele też zachowało się dokumentów mówiących o najdawniejszych właścicielach miejscowych dóbr rycerskich. Jednymi z najstarszych była rodzina von Kurdebag (Kurtzbach). Od około 1700 roku posiadłość należała do rodu von Falkenhagen. Pod koniec XVIII wieku majątek nabył Otto von Tschierschky. Następnymi włodarzami Księginic były rodziny: von Gellhorn, von Ohlen und Adlerscron, von Bindemann i von Keller. W latach 1819 – 1867 właściciele pałacu zmieniali się aż siedmiokrotnie. W 1867 roku majątek odkupił emerytowany podpułkownik armii pruskiej Paul von Wiedner. Następnie posiadłość przejął jedyny syn podpułkownika major Hans von Wiedner wraz z żoną Magdaleną, za której namową pałac poddano gruntownej renowacji i rozbudowie (wówczas też dobudowano drugie skrzydło). Za sprawą legnickiego projektanta i ogrodnika Stammlera znacznie też powiększono i przekształcono obszerny przypałacowy park oraz ogród gospodarczy z bażanciarnią.


W 1932 roku posiadłość przejął ich wnuk Hans Helmuth von Wiedner, który opuścił majątek wraz ze swoją matką Annemarie von Arnim w styczniu 1945 roku. Po wojnie w pałacu przez dość długi okres funkcjonowała Zasadnicza Szkoła Budowlana, a obecnie mieści się tutaj Gminny Zakład Usług Komunalnych i Mieszkaniowych, filia Gminnej Biblioteki Publicznej w Raszówce.

Obecny neorenesansowy pałac został wybudowany pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku, w miejscu starszej, barokowej budowli. Jest to obiekt wzniesiony na planie prostokąta, ujętego po bokach szerszymi prostopadłymi skrzydłami. Na osi fasady oraz na osiach krótszych elewacji znajdują się ryzality. Skrzydła boczne oraz ryzality zakończone są trójkątnymi szczytami zdobionymi wykonanymi w tynku wstęgami ornamentów okuciowych. Bogato zdobiony łuk portalu wejściowego wieńczy wspaniały kartusz herbowy. Całą budowlę przykrywają dwuspadowe dachy z lukarnami, które zwieńczono ozdobnymi, baniastymi hełmami. Wnętrze pałacu w wyniku licznych przebudowań na cele publiczne utraciło zabytkowy charakter. W holu przetrwał fragmenty ściennej boazerii o dekoracji neogotyckiej.