Nie poczułam się wielka - Rozmowa z Krystyną Feldman, aktorką

• Zagrała Pani mnóstwo ról w filmach, ale Nikifor był mistrzowski. Miała Pani potem propozycje grania mężczyzn?
– Nikifora nie można grać, Nikiforem trzeba być. To piękne przeżycie. Ale żeby zmieniło moje życie, żeby – nie daj Panie Boże – woda sodowa do głowy uderzyła, to nie. Nie poczułam się wielka. A że Pan Bóg dał mi talent, to dzięki Bogu. W teatrze grałam dużo męskich ról, ale filmowcy po Nikiforze mi ich nie proponowali.
• W „Fauście” Goethego zagrała Pani Weronikę.
– Byłam jedną z tłumu, ocierałam chustą twarz Chrystusa. Weronika jest przeciwko tłumowi, który z Niego drwi. To niewielka, ale ważna rola. Aktor od tego jest, żeby zagrał wszystko.

• Jest Pani katoliczką.
Czy aktor katolik ma jakąś misję do spełnienia?
– Jego życie jest takie, jak każdego innego wierzącego. Musi podchodzić do ludzi z miłością, cierpliwością, zrozumieniem. Nie wrzeszczeć. Broń Boże, do wiary nie można nikogo nakłaniać siłą.

• Porozmawiajmy o polityce. Żadna Polaków rozmowa bez niej nie może się obyć.
– Politycznie mamy teraz ciężko. Nie wiem, dlaczego nasi politycy – wszystko jedno, czy to z prawa, czy to z lewa, czy z centrum – tak mało studiują historię Polski i wyciągają z niej wnioski dla siebie. Weźmy choćby marszałka Piłsudskiego, którego jestem wielbicielką. Był przykładem wspaniałego człowieka, może kontrowersyjnego, ale czemu by z niego nie brać przykładu?

• Gra Pani w poznańskim Teatrze Nowym. Ludzie to chyba specjalnie przychodzą do teatru, jak to się mówi: „na Panią”.
– Nie, na wszystkie nasze sztuki chodzą. Ale ludzie mnie lubią, tak jest. I właśnie się czasem zastanawiam, dlaczego. Prawdopodobnie dlatego, że ja lubię ludzi.

• Ma Pani receptę na szczęśliwe życie?
– Ja pani coś powiem: myśleć pozytywnie, patrzeć pozytywnie. Lubić ludzi, kochać swój zawód i wierzyć w Pana Boga.

• latem zeszłego roku rozmawiała Małgorzata Matuszewska