Naga prawda

Wrocławianki odkrywały w galerii BB swoją kobiecość
Zrobiłam to. Stanęłam w sobotę w BB na Jatkach wzdłuż linii prostej, zdjęłam ubranie i dałam zrobić sobie zdjęcie. Czy coś odkryłam? Nie wiem, w każdym razie dobrze się z tym czuję. Mój akt, podobnie jak fotografie kilkudziesięciu innych kobiet z całej Polski, trafi wkrótce do galerii.
Tak w ciągu 5 minut można wejść do sztuki – żartuje Iza Grzybowska, fotografka, która razem z Romą Roman przygotowuje projekt „O(d)krywanie kobiecości”. Zanim jednak akty bez twarzy trafią do galerii, artystki umieszczą je na białych pokrowcach ubraniowych, a potem w szafach pokrytych koronkami i szyfonem. – Ciało przestaje być tabu. Pokazujemy normalne kobiety, a nie lalki Barbie - tłumaczą artystki.
Galeria Przedmiotu BB na Jatkach. Na wystawie duży, kobiecy akt pokryty koronką.
– Zrób to! Jesteś piękna – młody mężczyzna namawia do zrobienia sobie zdjęcia blondynkę w ciąży.
– Nie, wstydzę się – dziewczyna czerwieni się po końce uszu i ucieka z galerii.
Niektóre panie przychodzą tu same, inne z koleżankami albo z mężami.
– Nie trwa to długo, jest zabawnie, prawie jak w solarium – zachęcają artystki.
– Dobra! Spróbuję! – wchodzi do studia i po chwili wybiega z krzykiem: – Zrobiłam to!
Nie chce o tym rozmawiać, wstydzi się. – Namówiła mnie koleżanka – tłumaczy cicho. – Mam męża, dwójkę małych dzieci i jestem zmęczona. Chciałam zrobić coś szalonego! W ten sposób kura domowa trafiła do sztuki – dodaje ze śmiechem.
Katarzyna, blondynka po trzydziestce, spec od marketingu i mama dwójki dzieci, przeczytała o projekcie w gazecie. Pomyślała: czemu nie? – Ciało jest dla mnie czymś bardzo intymnym. Do tej pory nago oglądał mnie tylko mąż.
Marta Jakubowska, stomatolog z Wrocławia: – Nigdy nie wstydziłam się nagości. Tak zostałam wychowana. Poza tym na medycynie ma się do czynienia z ciałem – tłumaczy. Pojedzie na wernisaż zobaczyć wystawę w całości. – To fajne uczucie – coś w sobie odkryć!
Akty na pokrowcach będzie można zobaczyć w galeriach w Warszawie i Wiedniu. Każde zdjęcie jest jakąś cząstką anonimowej kobiety, jej codziennym ubraniem zamkniętym w szafie. Bo jak pisał Hemar: „Śniła mi się szafa, zwyczajnie, dla hecy, a Freud mi tłumaczy, że organ kobiecy...”.