| Najstarsza nazwa miejscowości znana jest z 1325 r., kiedy to zanotowano ją w formie Landecke, a w 1336 r. pojawiła się jako Landeck. Bad Landeck to rok 1887, natomiast w 1941 r. miejscowość nazwano Landeck in Schlesien. Malownicze uzdrowisko leży w dolinie Białej Lądeckiej, u podnóża Gór Złotych. Mieszkańcy Lądka i okolic już w XIII w. zauważyli ozdrowieńcze działanie rzadkich w Sudetach siarkowodorowych wód mineralnych. Najstarsze informacje o kąpielowych urządzeniach w Lądku Zdroju pochodzą z 1241 r. Wtedy to wracające spod Legnicy hordy tatarskie popasały w pobliskim Otmuchowie, pustosząc okoliczne siedziby ludzkie, także prymitywne urządzenia kąpielowe. Sława lądeckich wód wzrosła po udanej kuracji trzech synów ks. Henryka ziębickiego. Już w 1498 r. z inicjatywy księcia ziębickiego Jerzego powstał tutaj zakład leczniczy z łazienkami i do Lądka zaczęli przyjeżdżać pierwsi kuracjusze. W tym samym roku Konrad z Bergu przeprowadził badania wody i stwierdził w nich obecność siarki, ałunu, miedzi i soli. Już w 1501 r. ukazały się pierwsze „przepisy kąpielowe” Lądka, w których podano sposób kuracji oraz opisano właściwości i działanie siarkowej termy. Sto lat później rada miejska wprowadziła rozszerzone przepisy kąpielowe dla kuracjuszy W 1544 r. mieszczanie lądeccy przejęli w dzierżawę, a 30 października 1572 r. kupili miejscowe źródła i odtąd, poza okresem wojny trzydziestoletniej, magistrat Lądka był jedynym właścicielem uzdrowiska. Wtedy to źródła obudowano ciosowym kamieniem ze zburzonego podczas wojen husyckich pobliskiego zamku Karpno oraz zbudowano specjalne urządzenia podgrzewające wody do kąpieli. Obok źródeł zbudowano dom dla kuracjuszy, a ponieważ powstał on na gruntach cesarskich, miasto zobowiązało się płacić 30 groszy rocznego czynszu. W 1678 r. zbudowano słynny do dziś zakład „Wojciech” (d. Marienbad), który początkowo funkcjonował w stylu tureckiej i węgierskiej łaźni. Z umieszczonego w tej monumentalnej budowli marmurowego basenu jednocześnie mogło korzystać 20 osób. Oczywiście były także jednoosobowe kabiny damskie i męskie, w których stały wanny drewniane, fajansowe lub marmurowe, z podgrzewaną wodą. Jako ciekawostkę, ale także dowód na to, że już przed wiekami dbano o zdrowie zwierząt, można wspomnieć, że w 1744 r. z inicjatywy dr. A. Burgharda w Lądku powstało kąpielisko dla zwierząt zwane „Końskim Zdrojem” (Pferdebad). Wojny śląskie w połowie XVIII w. przyhamowały rozwój uzdrowiska, ale już w końcu tego stulecia odzyskało swoje znaczenie i rocznie leczyło się tu niemal tysiąc kuracjuszy. Wzniesiono nowe obiekty i założono park, a wkrótce przeprowadzono renowację starych ujęć źródlanych. W pierwszej połowie XIX w. odkryto nowe źródła i uzdrowisko powiększyło się o kolejne budynki. W 1828 r. na wzgórzu w Lądku Zdr. wystawiono pawilon pijalni źródła „Marianna” (ob. „Dąbrówka”), nadając jej formę romantycznej świątyni na ośmiobocznym rzucie, a dziesięć lat później nad źródłem „Fryderyk” (obecnie „Curie-Skłodowska”) zbudowano nowoczesne inhalatorium. Na cześć księcia Albrechta w latach 1842-1846 wzniesiono dorycką halę spacerową długości 146 m, obok której znajdowała się kaplica Marii z obrazem M. Willmanna. W 1849 r. zbudowano nieistniejący już zdrój „Kamienny” (Steinbad), a w latach 1877-1880 obecny zakład przyrodoleczniczy „Wojciech”, który kosztował pół miliona marek. W centrum uzdrowiska znajduje się Dom Zdrojowy, pod którego budowę kamień węgielny położyła królowa Luiza. Mieścił on m.in. salę gier, salę muzyczną i czytelnię, która otwarta była długo, bo od 8 rano aż do 22. Udostępniano w niej zarówno czasopisma ilustrowane, jak i prasę polityczną. W latach 1900-1902 zbudowano nowy dom zdrojowy. W początkach XX w. w uzdrowisku były trzy domy zdrojowe oraz 120 willi i pensjonatów, które dysponowały około 2100 pokojami. Można było wynajmować pokoje wraz z posiłkami albo z kuchnią i możliwością przyrządzania posiłków we własnym zakresie. Oficjalnie dopiero w 1904 r. ogłoszono Lądek uzdrowiskiem, w którym funkcjonowało pięć źródeł, a kuracjuszom oferowano w tym czasie 19 różnego rodzaju zabiegów, m.in. elektroterapię. W tym samym roku dr Plesch, współpracownik Instytutu Radowego w Paryżu, odkrył radoczynność zdrojów lądeckich, mających najsilniejszą w Europie emanację radonu. Uzdrowisko szybko zyskało miano największego radonowego kurortu na kontynencie europejskim. Wkrótce po określeniu właściwości i składu chemicznego na nowo opracowano kurację, zapewniając jednocześnie gościom ścisłą opiekę lekarską. W 1909 r. nad prawidłowym leczeniem kuracjuszy czuwało pięciu lekarzy uzdrowiskowych. Do kąpieli używano wody z „St. Georgquelle”, „Marienquelle” i „Wiesenquelle”, a do picia z „Mariannen Quelle” i „Friedrichsquelle”. Sezon uzdrowiskowy rozpoczynał się w maju, a kończył w październiku, z tym że pełnia sezonu trwała do sierpnia. Wyjątek zrobiono dla źródła „Jerzy”, z którego można było korzystać także zimą. Za pobyt należało uiścić taksę kuracyjną: w pełni sezonu całą, a w pozostałym okresie połowę. Dzieci miały 50 procent zniżki, a służba towarzysząca możniejszym kuracjuszom całkowicie zwolniona była od opłat. Uzdrowiskowa orkiestra w sezonie występowała codziennie przy promenadzie wcześnie rano, rozpoczynając koncert już o 6.30, natomiast w parku zdrojowym grała w godz. 16-17. W czwartki o 16 rozpoczynała koncert w leśnej świątyni. W środy i soboty koncerty wieczorne odbywały się w parku zdrojowym od godz. 19. Miłośnicy teatru mogli oglądać sztuki w teatrze „Viktoria”, który na trzy miesiące sezonu lokował się w „Luisenhof”. We wtorki odbywały się bale (Reunion). Po Biskupim Stawie (Bischofsteich) można było pływać wypożyczonymi łódkami. Obok leśnej świątyni (Waldtempel), obecnie kawiarni „Sielanka”, funkcjonowała szwajcarnia, w której podawano kefir i serwatkę, a naprzeciwko była fontanna, którą uruchamiano jedynie po południu w niedziele i czwartki. Jej strumień wody sięgał niemal 30 metrów. Sława uzdrowiska systematycznie rosła. Przyczyniły się do niej m.in. wizyty znanych postaci, wśród których byli m.in. król pruski Fryderyk II Wielki, królowa Luiza, ambasador amerykański przy berlińskim dworze John Quincy Adams (późniejszy prezydent USA), niemiecki poeta Johann Wolfgang von Goethe, rosyjski pisarz Iwan Turgieniew, cesarz Wilhelm I. We wcześniej wspomnianej leśnej świątyni 2 sierpnia 1813 r. gościli król pruski Fryderyk Wilhelm III i cesarz Aleksander I. Natomiast w następnym roku na kuracji przebywał tu podpułkownik Józef Longin Sowiński, słynny z czasów powstania listopadowego obrońca warszawskiej Woli. Niemal natychmiast po ostatniej wojnie wznowiono działalność uzdrowiskową, wykorzystując źródła: „Chrobry”, „Dąbrówka”, „Jerzy”, „Wojciech” i „Maria Skłodowska-Curie”. Źródła te, razem z borowiną, służą do leczenia m.in. gośćca, stanów pourazowych, chorób kobiecych, chorób skóry, zatruć metalami, zaburzeń wieku starczego. |
Wideo
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
Dzieje się w Polsce i na świecie – czytaj na i.pl
Polecane oferty
Materiały promocyjne partnera
