III Festiwal Dramatu STEFY KONTAKTU. Czytania Wrocław, 28-30 czerwca 2019 roku

Zobaczymy realizację tekstów nagrodzonych przez Jury Konkursu: „Poczucie ciągłości” Jacka Bieruta (I nagroda), „Patoformy” Magdaleny Drab (II nagroda), „Nosexnosolo” Agnieszki Jakimiak (Nagroda Pawła Korczaka „za wnikliwe rozpoznanie i oryginalne przedstawienie zagrożeń współczesnego świata” oraz utworów wybranych przez Komisję artystyczną WTW: „To, co się już nie stanie” Grzegorza Laszuka i „Cyber egg” Małgorzaty Szczerbowskiej. Czytaniom towarzyszy performans teatralny „Dosłownie fizyczny skurcz serca” oparty na listach Edmunda i Marii Wiercińskich.

Czytania mają charakter biennale. Organizowane po każdej edycji Konkursu pozwalają nam zapoznać widzów z różnorodnością formalną tekstów nadesłanych na Konkurs i odmiennością języków teatralnych twórców Czytań.

Wprowadzamy do teatru najnowsze utwory sceniczne, angażując do realizacji ich Czytań również inne – poza naszą – polskie sceny. Gościliśmy podczas dwóch poprzednich Czytań m.in. teatry: Teatr im. Modrzejewskiej w Legnicy, Teatr im. Szaniawskiego w Wałbrzychu, Teatr im. Kochanowskiego w Opolu.

Obejrzeliśmy dotąd realizację konkursowych tekstów takich m.in. autorów: Wojciecha Kuczoka, Weroniki Murek, Mariusza Sieniewicza, Sandry Szwarc, Magdaleny Tulli, które przygotowali m.in. Agata Duda-Gracz, Lena Frankiewicz, Sebastian Majewski, Jacka Poniedziałek.

Tegoroczne Czytań przygotowali Anna Augustynowicz, Agnieszka Jakimiak, Mirek Kaczmarek, Szymon Kaczmarek, Norbert Rakowski i Marzena Sadocha w teatrach: Komuna//Warszawa, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu, Teatr Polski w podziemiu, Teatr Współczesny w Szczecinie i Wrocławski Teatr Współczesny.

Nasz Konkurs wszedł na stałe do kalendarza ważnych w Polsce imprez kulturalnych. Dzięki niemu nie tylko cyklicznie organizujemy we Wrocławiu wielkie Czytanie performatywne najnowszych tekstów dla teatru, ale wpływamy na repertuarowe wybory polskich scen, na których (i w Teatrze TV) powstało dotąd trzynaście realizacji dramatów nadesłanych na Konkurs. Utwory konkursowe drukuje też „Dialog”, prestiżowy miesięcznik poświęcony dramaturgii współczesnej.

Pełna informacja o III Konkursie Dramaturgicznym STREFY KONTAKTU na stronach: wteatrw.pl | strefykontaktu.pl

KALENDARIUM

28.06. piątek

DOSŁOWNIE FIZYCZNY SKURCZ SERCA
impreza towarzysząca
WTW / Duża Scena / ul. Rzeźnicza 12
godz. 19.15

29.06. sobota

PATOFORMY
WTW / Duża Scena / ul. Rzeźnicza 12
godz. 16.00

CYBER EGG
WTW / Scena na Strychu / ul. Rzeźnicza 12
godz. 17.30

TO, CO SIĘ JUŻ NIE STANIE
Piekarnia / ul. księcia Witolda 62/70
godz. 19.30
bilety: 10 PLN

30.06. niedziela

POCZUCIE CIĄGŁOŚCI
WTW / Scena na Strychu / ul. Rzeźnicza 12
godz. 16.00

NOSEXNOSOLO
WTW / Duża Scena / ul. Rzeźnicza 12
godz. 17.30

SPOTKANIE Z AUTORAMI DRAMATÓW I REALIZATORAMI CZYTAŃ
WTW / Duża Scena / ul. Rzeźnicza 12
godz. ~18.30
wstęp wolny
Prowadzenie: prof. Ryszard Koziołek

Ceny biletów: 10 zł na każde Czytanie.
Karnet na wszystkie Czytania: 30 zł.

REALIZATORZY

DOSŁOWNIE FIZYCZNY SKURCZ SERCA
performans teatralny na podstawie listów Marii i Edmunda Wiercińskich
Wrocławski Teatr Współczesny
Scenariusz i reżyseria: Marzena Sadocha
Projekcje: Anita Jackowska
Muzyka: Dariusz Jackowski
Występują: Mariusz Bąkowski, Elżbieta Golińska, Jerzy Senator, Paulina Wosik,
Mateusz Czyczerski (taniec), Iwona Karbowska (śpiew)

Magdalena Drab PATOFORMY
Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu
Reżyseria: Norbert Rakowski
Występują: Rafał Kronenberger, Stanisław Linowski, Olga Nawrocka, Magdalena Osińska, Kacper Sasin, Monika Stanek

Małgorzata Szczerbowska CYBER EGG
Wrocławski Teatr Współczesny

Reżyseria: Szymon Kaczmarek
Opracowanie muzyczne: Żelisław Żelisławski
Występują: Maria Kania, Zina Kerste, Marcin Łuczak, Ewelina Paszke-Lowitzsch, Miłosz Pietruski, Tadeusz Ratuszniak, Irena Rybicka, Małgorzata Szczerbowska (gościnnie), Jolanta Solarz-Szwed, Maciej Tomaszewski

Grzegorz Laszuk TO, CO SIĘ JUŻ NIE STANIE
Teatr Polski w podziemiu
Reżyseria i wideo: Mirek Kaczmarek
Muzyka: Filip Kaniecki
Występują: Małgorzata Gorol, Halina Rasiakówna, Mariusz Bąkowski, Wiesław Cichy, Mariusz Zaniewski, Wojciech Ziemiański

Jacek Bierut POCZUCIE CIĄGŁOŚCI
Teatr Współczesny w Szczecinie
Reżyseria: Anna Augustynowicz
Występują: Paweł Adamski, Arkadiusz Buszko, Iwona Kowalska, Magdalena Kozłowska, Barbara Lewandowska, Krystyna Maksymowicz, Joanna Matuszak, Grzegorz Młudzik, Wiesław Orłowski (gościnnie), Ewa Sobczak

Agnieszka Jakimiak NOSEXNOSOLO
Komuna Warszawa
Reżyseria: Agnieszka Jakimiak
Muzyka: Maciej Łukasz Samborski
Scenografia i wideo: Mateusz Atman
Występują: Jaśmina Polak, Jan Sobolewski

SPOTKANIE Z AUTORAMI DRAMATÓW I REALIZATORAMI CZYTAŃ
Prowadzenie: prof. Ryszard Koziołek
Ryszard Koziołek – literaturoznawca, profesor Uniwersytetu Śląskiego. W 2010 r. otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia w kategorii eseistyka za książkę Ciała Sienkiewicza. Studia o symbolice płci i przemocy. Zajmuje się historią i teorią powieści nowoczesnej. Za zbiór esejów Dobrze się myśli literaturą został nagrodzony Śląskim Wawrzynem Literackim. W 2017 r. otrzymał Nagrodę im. Kazimierza Wyki za wybitne osiągnięcia w dziedzinie eseistyki oraz krytyki literackiej i artystycznej.

DOSŁOWNIE FIZYCZNY SKURCZ SERCA
Ta historia jest prawdziwa, ale już jej nie ma. Jak każda historia intymności jest tylko przez chwilę a potem staje się fantazją. Listy Marii i Edmunda Wiercińskich czyta się z krępującym odczuciem wejścia w prywatność i rosnącą ciekawością mikroświata związku. Kończy przytłoczeniem. Dwoma tysiącami stron bliskości. Pomiędzy nimi: wojna, bieda, choroba i teatr. Dokument intymności. Można ją nazwać szlachetną i czułą. Jaka jest współczesna intymność? Ta, która nigdy nie będzie już zapisana w listach i wydana z przypisami. Istnieje tylko w wersji „now”. Za szybkami telefonów. Mieszka w aplikacjach i tam zostaje. Zadaniowa, intensywna, jeszcze bardziej prywatna.
Kiedy słucham „języka, którego już nie ma”, języka Wiercińskich, wiem że to jeden z ostatnich zapisanych języków czułości. Wszystkie inne znikną. Nasze też. Razem z kolejną aplikacją. Razem z niegranymi spektaklami. (Marzena Sadocha)

Edmund Wierciński (1899-1955), jeden z największych polskich reżyserów okresu międzywojennego i powojennego, aktor, pedagog, działacz Związku Artystów Scen Polskich, patron Wrocławskiego Teatru Współczesnego od 12 VII 1967 r. za sprawą Andrzeja Witkowskiego, ówczesnego dyrektora sceny przy Rzeźniczej. Wybór patrona honorował zasługi Wiercińskiego jako wybitnego inscenizatora, pedagoga, artysty o bezkompromisowej moralności, który przypisywał teatrowi ważną rolę w intelektualno-etycznej edukacji Polaków. Postać Wiercińskiego – artystycznego eksperymentatora, twórcy o niezwykłym poczuciu odpowiedzialności i wyraźnych zainteresowaniach społecznych – doskonale odpowiadała kierunkom poszukiwań teatru Witkowskiego.
Maria Wiercińska (1902-1976), aktorka; zapisała się w historii teatru przede wszystkim jako ofiarna pedagog-społecznik oraz utalentowana reżyserka.
Scenariusz performansu powstał na podstawie książek: Edmund i Maria Wiercińscy. „Korespondencja 1925-1944” i „Korespondencja 1946-1957", redakcja i opracowanie Marek Piekut, Biblioteka Instytutu im. Zbigniewa Raszewskiego, Warszawa 2013 oraz na podstawie improwizacji aktorskich.

PATOFORMY
Inspiracją dla mnie w znacznej mierze były postulaty Konkursu STREFY KONTAKTU. „Patoformy” stanowią wynik poszukiwań formalnych i przyglądania się różnym językom. Chciałam zbudować dramat nielinearny albo przynajmniej posiadający taki potencjał. Dlatego „Patoformy” to sztuka, którą można „obsługiwać” przez niemal dowolną liczbę aktorów i której sceny uszeregowane są w porządku alfabetycznym oraz niepowiązane ze sobą fabularnie. Tematycznie opowiadają one o różnych przedziwnych tworach i zjawiskach bardziej lub mniej charakterystycznych dla czasów, w których żyjemy. Często są to sceny mówiące o trudnościach w komunikacji, dziwnym, śmiesznym przewartościowaniu, którego jesteśmy świadkami czy zwykłej głupocie. Sztuka poniekąd stanowi postulat powrotu do początku, pewnej pierwotnej czystości, zdefiniowania języka i świata na nowo. (Magdalena Drab)

Magdalena Drab (1990), aktorka, dramatopisarka, reżyserka. Absolwentka Wydziału Aktorskiego PWSFTviT w Łodzi, gdzie przygotowuje doktorat. Od 2014 r. związana z Teatrem im. Modrzejewskiej w Legnicy. W Teatrze Zamiast w Łodzi, którego jest współzałożycielką, wyreżyserowała Targowisko, czyli dzieje rozkładu pana H. (2014) wg własnego tekstu, Miasto Ł. na podstawie powieści T. Piątka w ramach Stypendium Prezydenta Miasta Łodzi (2014) oraz monodram Alberta Pyśka Motyl – publiczna egzekucja z muzyką na żywo (2017). W 2018 r. zrealizowała tam również spektakl Wschód-Zachód razem z Adrianną Janowską-Moniuszko. Jest laureatką nagrody aktorskiej na 31. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi (2013) za rolę Kobiety w spektaklu Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku w reż. Małgorzaty Bogajewskiej. Autorka kilkunastu sztuk teatralnych. Za dramat Słabi. Ilustrowany banał teatralny zdobyła Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną 2017 (druk w „Dialogu” 5/2017), a Trup (2015), Film odcinkowy z ludźmi w tle (2018) oraz Wschód-zachód (2019) znalazły się w półfinale tego konkursu. Sztuka Słowo na g została zrealizowana przez Układ Formalny w ramach Konkursu im. J. Dormana w reż. G. Grecasa (2017). Autorski monodram Curko Moja Ogłoś To – rytmizowany biuletyn z wystawy Marii Wnęk (2017), który zrealizowała z Albertem Pyśkiem przyniósł jej główną nagrodę w 1. Konkursie na Najlepszy Spektakl Teatru Niezależnego „The Best Off”, dwie nagrody na Festiwalu OFTeN w Ostrowie Wielkopolskim oraz nagrodę aktorską na 9. Koszalińskich Konfrontacjach Młodych „m-teatr”. W 2018 r. wystawiła na scenie w Legnicy swój dramat Dzielni chłopcy w autorskiej reżyserii. Tekst sztuki opublikował „Dialog” (4/2016), a spektakl telewizyjny na jej podstawie, zrealizowany w 2017 r. w ramach Teatroteki w reż. Szymona Waćkowskiego, otrzymał Nagrodę Publiczności na festiwalu Teatroteka FEST 2018. Zdobyła też nagrodę za sztukę Historia zapominania w Konkursie „Niepodlegli” zorganizowanym przez Teatr Polski w Warszawie.

CYBER EGG
Zamknięte pomieszczenia z widokiem na pełne morze. Tak bym opisała miejsce akcji. Tak opisałabym też kondycję ludzi, którzy są w środku. Wewnątrz podają jajka z gwiazdką Michelin, ale jest pusto i ciemno. Na zewnątrz słońce i palmy. Pomiędzy ściśniętym żołądkiem wewnątrz a lekkością potęgi na zewnątrz jest przepaść; jakby ludzie, których obserwujemy, podłączeni byli do stymulatorów, każących im patrzeć w dół i czołgać się po podłodze. W jakimś hotelu, na jakiejś plaży, jak w koszmarnym śnie. Nikt nie jest pewny tego, co się wydarza. A może nie wydarza się wcale?

EEG Biofeedback to nieinwazyjna i bezbolesna technika treningu mózgu. Pozwala nauczyć się reakcji własnego mózgu i tak zmodyfikować jego pracę, aby funkcjonował dla nas pozytywnie. Skoro świadome sterowanie mózgiem jest faktem, to faktem jest też, że to, co przykleja się do nas w sposób nieświadomy, może doprowadzić do indywidualnej lub globalnej katastrofy.
Wyobraziłam sobie, że produkowany przez nas śmietnik wchłania się w nas z powrotem; poprzez oczy, uszy, usta i skórę, jak poprzez elektrody.

Jest taka choroba, która obecnie dotyczy zaledwie kilkudziesięciu rodzin na całym świecie, nazywa się Śmiertelna Bezsenność Rodzinna (w skrócie FFI – od angielskiego Fatal Familial Insomnia), jest to choroba neurodegeneracyjna. Pierwsze objawy FFI pojawiają się zazwyczaj pomiędzy 30 a 60 rokiem życia. Pacjent cierpi na nasilającą się bezsenność, bezsenność z pobudzeniem, co skutkuje objawami paniki i agresją. Całkowita niezdolność do snu powoduje halucynacje. Ostatnią fazą choroby jest demencja, po której pacjent umiera. Choroba jest nieuleczalna i zawsze prowadzi do śmierci.
Czasem wyobrażam sobie Świat bez ludzi i czasem wydaje mi się On pełniejszy. (Małgorzata Szczerbowska)

Małgorzata Szczerbowska (1975), aktorka i scenarzystka, absolwentka PSM im. Szymanowskiego w Toruniu i PWST im. L. Solskiego we Wrocławiu. Pracowała m.in. w Teatrze Pieśń Kozła we Wrocławiu i w Teatrze Dramatycznym im. Kochanowskiego w Opolu. Od 2010 r. współpracuje z Teatrem „Boto” i festiwalem Sopot Non-Fiction jako aktorka i scenarzystka. Zobaczyć ją można w spektaklu Całoczerwone w reż. Adama Nalepy i w Sprzedam w reż. Szymona Kaczmarka. Na dużym ekranie zadebiutowała w filmie Wieża. Jasny dzień w reż. Jagody Szelc, nagrodzonym m. in. na 42. FPFF w Gdyni i na 11. Festiwalu Netia Off Camera. W ramach konkursu dramaturgicznego STREFY KONTAKTU napisała scenariusze Drzewom nie wypadają włosy, Miejsce, którego nie ma i Cyber Egg. Nagradzana za role aktorskie i scenariusze spektakli teatralnych.

TO, CO SIĘ JUŻ NIE STANIE
To miał być zupełnie inny tekst. Matematyczna struktura słowna – dokładnie wyliczone metrum, określona ilość słów itd. Wszystko wyszło inaczej. Widocznie tak miało być. Albo tak jest zawsze, kiedy patrząc w przyszłość dostrzega się coraz więcej ograniczeń niż możliwości. Wtedy samoograniczenie w sztywnych schematach traci wartość. Wartość zyskuje akceptacja tego, co się wydarza samoistnie. Itd. (Grzegorz Laszuk)
Grzegorz Laszuk (1967), grafik, reżyser, aktywista: właśnie zakłada radio, robi musical, wystawę na 30-lecie Komuny... wszystko to ma się wydarzyć w ciągu najbliższych 2-3 tygodni. I tak jest mniej-więcej jest od zawsze.

POCZUCIE CIĄGŁOŚCI
Główną inspiracją do napisania dramatu było zaproszenie do konkursu. Lubię mierzyć się z nowymi dla mnie formami. Moje powieści zawsze są bardzo mocno osadzone topograficznie, ich akcja nie dzieje się gdziekolwiek, tylko w miejscach, które dobrze znam, które schodziłem, wywąchałem, udokumentowałem. Tym razem musiałem o przestrzeni w tekście myśleć zupełnie inaczej. Pozbyć się nadmiaru „ruchu”. I w dodatku obejść się bez narratora, konstrukcji dotąd dla mnie zasadniczej. Spróbowałem zatem z przyjemnością. Skorzystałem z tego, co mi podsunęło tak zwane „życie”. Sprawa „Babińca”, czyli kobiecego oddziału więzienia przy Kleczkowskiej we Wrocławiu. Posterunek Policji przy Trzemeskiej. Do tego spotkania osób, które chodziły do jednego liceum. Potem sporo myślenia, szukania języka bohaterek i bohaterów, konstruowania wydarzeń na ograniczonej przestrzeni, myślenie o czasie, napięciach. Sama przyjemność. W dodatku nie było żadnej gonitwy, mogłem dopracować szczegóły, uporządkować nakładające się na siebie wątki i inspiracje.

Zasadniczą treścią „Poczucia ciągłości” są relacje. Kobiet z kobietami, mężczyzn z mężczyznami i mieszane. To trochę sztuka o tym, czym dziś jest miłość, przyjaźń i pamięć, a czym odpowiedzialność lub „życie bez zobowiązań”. Ale przyglądam się też temu, co się kryje pod tak chętnie wykorzystywanym ostatnio terminem „wartości”. Przede wszystkim jest to jednak szybko dziejąca się akcja w jednym dość nietypowym miejscu, do którego trafiają bardzo różni ludzie z różnych powodów. Sprawdzam ich mentalną siłę i możliwości przesuwania się napięcia między ludźmi wraz z rozwojem wydarzeń. Mamy uciekinierkę z więzienia, osobę skazaną za fałszowanie wyników badań zleconych przez lekarzy, mamy pościg, mamy miłość starą i nową, nie uciekam też przed ważnymi społecznie sprawami. Powstał szereg bohaterów i bohaterek, którzy zmuszeni zostali do rozstrzygnięcia w jednym czasie i miejscu bardzo ważnych dla siebie spraw. Przy tym zadbałem o to, żeby przy okazji to wszystko było choć w części zabawne. (Jacek Bierut)

Jacek Bierut (1964), prozaik, poeta, eseista, krytyk literacki, tłumacz, redaktor, wydawca. Autor pięciu powieści (PiT, Spojenia, Hajs, Pornofonia, Powstanie Grudniowe) i czterech tomów wierszy (Igła, Fizyka, Frak człowieka, Kocia wiara), a także tomu esejów Przesieka. Laureat nagród literackich. Jego książki były nominowane m.in. do nagród Silesius i Angelus. Współredaktor opracowania literatury dolnośląskiej po 1989 r. Rozkład jazdy i redaktor polsko-ukraińskiej antologii poezji wrocławskiej i podwrocławskiej Nielegalny prąd. Założyciel wydawnictwa j i dziennika literackiego w Internecie (wydawnictwoj.pl). Mieszka we Wrocławiu.

NOSEXNOSOLO
Bezpośrednim bodźcem do napisania tego dramatu był dla mnie list otwarty wystosowany przez byłych współpracowników i współpracowniczki Jana Fabre’a, dotyczący jego praktyki pracy opartej na przemocy, mobbingu, molestowaniu i egzekwowaniu pozycji władzy. Zafascynowała mnie – oraz zszokowała – odpowiedź Jana Fabre’a, a raczej obecnego zespołu Troubleyn, balansująca między protekcjonalizmem a całkowitą ignorancją wobec cudzego cierpienia. Stwierdziłam, że ta sytuacja zawiera w sobie wielki potencjał sceniczny. W końcu teatr zazwyczaj opowiada sam o sobie, a tym razem mamy do czynienia z materiałem, który bezpośrednio opowiada o reprodukowaniu struktur władzy i przemocy.

„No sex no solo” to hasło przywoływane przez jednego z byłych współpracowników Fabre’a, który twierdził, że już w latach osiemdziesiątych ta maksyma określała zasadę pracy z belgijskim twórcą. Pożyczyłam z listu otwartego performerek i byłych tancerek Toubleyn dwie sytuacje i, podążając za instrukcjami Raymonda Queneau, przepisałam je na wiele wersji, używając zarówno uzasadnionych argumentów, które pojawiły się po stronie ofiar molestowania, jak i zupełnie idiotycznych i absurdalnych, pochodzących głównie ze strony samego Fabre’a i jego obrońców (jak np. Marina Abramovic). Tekst „Nosexnosolo” może być czytany jako dokumentacja postawy charakterystycznej dla ludzi u władzy, która, mam nadzieję, niedługo będzie musiał odejść w niepamięć. (Agnieszka Jakimiak)

Agnieszka Jakimiak (1987) reżyserka, dramatopisarka, dramaturżka i eseistka. Absolwentka MISH na UW i dramaturgii na Wydziale Reżyserii PWST w Krakowie; laureatka I miejsca w Konkursie o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Publikowała m.in. w „Res Publice”, „Dwutygodniku”, „Didaskaliach”, „Kinie”. Reżyserka spektaklu Strach zżerać duszę na podstawie scenariusza R.W. Fassbindera w Teatrze Powszechnym (2017), Gala ’68. Wolność to luksus w Teatrze Nowym w Łodzi, czytań performatywnych w Instytucie Teatralnym oraz Mikroteatru realizowanego w Komunie//Warszawa w ramach cyklu Mikroteatr. Autorka opracowania dramaturgicznego i tekstów do spektakli w reż. Weroniki Szczawińskiej, m.in. Geniusz w golfie, Jak być kochaną. Wraz z Goranem Injaciem i Joanną Wichowską pracowała jako dramaturżka z Oliverem Frljiciem przy spektaklu Nie-boska komedia. Szczątki, Nie-boska komedia. Wyznanie oraz Klątwa. Była też dramaturżką w spektaklu Krew na kocim gardle R.W. Fassbindera w reż. Anji Susy w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Reżyserka interdyscyplinarnego projektu Usland. Śladami Leonarda Z. prezentowanego w trakcie Kultursymposium w Weimarze i na Konfrontacjach Teatralnych w Lublinie i spektaklu Róża (poznańskiej Scena Robocza). Uczestniczka Forum Dramatopisarskiego przy Festiwalu Neue Stücke aus Europa w Wiesbaden. W sezonie 2014/2015 pracowała jako dramaturżka w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. W 2017 r. zrealizowała w Teatrze Powszechnym w Warszawie Strach zżerać duszę na podstawie filmu R. W. Fassbindera.

Wrocławski Teatr Współczesny
50-132 Wrocław, ul. Rzeźnicza 12
www.wteatrw.pl

Kasa biletowa czynna:
wtorek – sobota w godz. 12.00-19.00
w niedziele i święta dwie godziny przed spektaklem
tel. 71 / 35 889 22, [email protected]

www.wteatrw.pl
www.strefykontaktu.pl