Żona by mnie nie wpuściła

Rozmowa z trenerem reprezentacji siatkarzy – Raulem Lozano

• Biorąc pod uwagę polskie realia, nie zaskoczyła Pana niewielka liczba widzów na trybunach podczas meczu Gwardia – PZU AZS Olsztyn?
– Nie. Po pierwsze, wpłynęła na to godzina rozpoczęcia meczu (13), a po drugie fakt, iż spotkanie było transmitowane przez telewizję.

• To może zaskoczył Pana, ale już pozytywnie, któryś z zawodników Gwardii?
– Przepraszam, ale nie mam w zwyczaju oceniać graczy w trakcie sezonu.

• Niedawno głośno zrobiło się o wywiadzie, jakiego udzielił Pan włoskiemu portalowi volleyball.it. Proszę się wytłumaczyć, czy faktycznie myśli Pan o zmianie pracy już po przyszłorocznych mistrzostwach świata w Japonii?
– To było nieporozumienie. Mówiłem wtedy tyle, że starczyłoby na zapisanie dwóch stron, a ktoś wyciągnął z kontekstu dwa zdania. Dziennikarz zapytał mnie: „Co mamy zrobić, żebyś do nas wrócił?”. Odpowiedziałem, że obowiązuje mnie kontrakt 2+2, a więc do igrzysk w Pekinie, ale podlegający weryfikacji na półmetku, czyli po MŚ w Japonii. I wówczas na temat dalszej współpracy ma się wypowiedzieć nie tylko związek, ale również ja. Tyle. Powiedziałem też, że staramy się dołączyć do najlepszych na świecie, a Polska i Rosja to zespoły, które mają według mnie największy potencjał.

• Ale języka polskiego jednak nie zamierza się Pan uczyć. Obowiązujący w kadrze ma być włoski.
– Znam po polsku kilka słów: np. dzień dobry i dziękuję. Ciężko się go nauczyć, a żebym mógł z wami swobodnie rozmawiać, musiałbym mieszkać tutaj dziesięć lat.

• Na koniec. Co w Polsce spodobało się Panu najbardziej, ale poza siatkówką?
– Gdybym miał odpowiedzieć szczerze, to moja żona z pewnością zatrzasnęłaby przede mną drzwi naszego mieszkania. Chyba Pan rozumie...