Zakłady tekstylne Concordia w Bolesławcu przed II Wojną Światową. Archiwalne zdjęcia

Wraz z upływem lat firma się rozrastała, wprowadzając nowe technologie i materiały. W 1869 roku zakłady otrzymały nową nazwę - "Steinhauser i Turetti". W tym czasie produkcja została rozszerzona na tkaniny wełniane, bawełniane i lniane.

W 1889 roku właścicielem zakładów został Hermann Schlaffke, który nadał im nazwę "Concordia". To właśnie pod jego rządami zakłady odniosły ogromny sukces, stając się jednym z największych producentów tekstyliów w regionie.

W latach 30. XX wieku zakłady Concordia były ważnym pracodawcą dla mieszkańców Bolesławca, zatrudniając około 1000 osób. W tym czasie firma posiadała nowoczesne maszyny do produkcji tkanin, co pozwalało na zwiększenie wydajności i jakości wyrobów.
Zobacz zdjęcia sprzed II Wojny Światowej

Na dwóch piętrach tego gmachu w czasach II Wojny Światowej funkcjonował tam Konzentrazionslager Bunzlau II.
Najciekawszym i zarazem najbardziej dramatycznym okresem w historii „Concordii” były lata 1943-45. Wtedy to pomieszczenia budynku zaadaptowano na Lotnicze Zakłady Wasserflugzeugbau A.G. Pracowano tu głównie przy produkcji skrzydeł do niemieckiego samolotu Focke-Wulf 190, którego jedna z głównych hal produkcyjnych znajdowała się w położonych nieopodal Żarach.
Rozkaz zwiększenia produkcji spowodował konieczność zatrudnienia dodatkowej siły roboczej. Jak to w praktykach III Rzeszy bywało, utworzono w tym miejscu drugą bolesławiecką filię obozu Gross-Rosen (Rogożnica) nazwaną Bunzlau II. Wydarzenie datowane jest na 2 października 1944 roku. Łącznie w dwóch filiach przymusowo pracowało około 1800 osób. Więźniami byli głównie Żydzi, Rosjanie i Polacy.

Do zadań więźniów obozu należało przygotowywanie skrzydeł, w tym wiercenie otworów, nitowanie i inne prace pomocnicze. Obóz mieścił się na III i V piętrze budynku fabrycznego. Parter oraz pozostałe piętra były natomiast miejscem ich pracy. Warunki w tym miejscu były nieludzkie – przepełnione koje, brak godziwych warunków sanitarnych oraz brak przestrzeni, są tylko najbardziej powierzchownymi czynnikami świadczącymi o przerażającym charakterze Concordii. Bardzo istotny był tu również fakt, że pozbawieni nadziei na wolność ludzie, przez długie miesiące przemieszczali się jedynie po kolejnych piętrach budynku, pomiędzy miejscem spoczynku, a halą produkcyjną, nie wychodząc przy tym w żadnym wypadku na świeże powietrze. Dodatkowych cierpień mógł dostarczać widok na Bunzlau oraz pobliskie peryferia, który roztaczał się z pięter i wieży zegarowej. Dla większości z nieszczęśliwców był on jedynie iluzją upragnionej wolności.
Ucieczka choć podejmowane były próby, okazywała się niemożliwa. Prawdopodobnie budynek osłonięty był siatką pod napięciem, która miała zapobiegać zarówno ucieczkom jak i ewentualnym samobójstwom przebywających tu więźniów. Niektórzy historycy twierdzą, że w tym miejscu prowadzono również badania i eksperymenty medyczne na ludziach.
Luty 1945 roku był jednym z najbardziej dramatycznych miesięcy w historii miasta. Do Bolesławca zbliżały się bowiem wojska radzieckie. Ewakuacja obozu rozpoczęła się 11 lutego 1945 roku. Miejscem docelowym był obóz Mittelbau, gdzie kolumny więźniów dotarły dopiero 15 marca 1945 roku. Na liście było jedynie 440 osób z podobozu Bunzlau II. Na początku kwietnia 1945 r. zostały one ponownie ewakuowane do KL Bergen Belsen. Tam 15 kwietnia tegoż roku wyzwoliły ich wojska brytyjskie.