Polskie Radio Wrocław ma już 60 lat

„Tu Polskie Radio Wrocław na fali 315,8 metra”. W piątek, 29 września, minęło sześćdziesiąt lat od dnia, kiedy te słowa wypowiedziane przez Stanisława Długoszewskiego po raz pierwszy poszły w eter

To krótkie zdanie dla wrocławian znaczyło tyle, co dla świata późniejsze lądowanie Neila Armstronga na Księżycu. Powstanie regionalnej rozgłośni we Wrocławiu oznaczało bowiem koniec pewnej ery – stolica Dolnego Śląska stała się w końcu pełnoprawnym polskim miastem. Jego mieszkańcy dostali możliwość obcowania ze sztuką, muzyką, ojczystą mową i bieżącymi informacjami w każdym z wrocławskich domów.

Techniki czar
Aby odbierać pierwsze programy, nadawane na fali 315,8 metra, należało kupić radio – pierwsze odbiorniki można było dostać za 35 złotych. Były to radia detektorowe (kryształkowe). Działały dzięki kryształkowi siarczku ołowiu, który umieszczało się w szklanej kapsułce i drażniło umieszczonym w niej ostrzem.
Tak skonstruowane urządzenie odbierać mogło audycje nadawane nie tylko we Wrocławiu. Ale i tak wszyscy słuchali PRW, które już pierwszego dnia zaserwowało słuchaczom koncert orkiestry symfonicznej Opery Wrocławskiej, a galę transmitowano w czterech językach. Jednak największe wrażenie robiło wyposażenie studia przy obecnej ulicy Karkonoskiej. Umieszczono w nim najlepszy sprzęt – jak mikrofony MV3 Neumann „Bottle” (z 1928 r.).
– Jeszcze niedawno na tym sprzęcie pracowałem – wspomina Józef Naskręt, oprowadzając nas po muzeum radia. Jako technik we wrocławskiej rozgłośni pracuje od 1960 roku. Z pasją mówi o każdym z przedmiotów znajdujących się w pomieszczeniu.
– Proszę spojrzeć chociażby na to urządzenie rejestrujące (fot. 1). Skonstruował je nasz rodak – Kudelski. Sprzęt ten używany jest od lat 60. Co więcej, był to pierwszy rejestrator, który był z ludźmi na Księżycu!

Radio to moje życie
Osób, które związały z radiem swoje życie, jest więcej. – Nie można o nich zapominać – opowiada Maria Woś, która w Radiu Wrocław pierwszy raz pojawiła się w 1947 roku, a swoje życie, na stałe, związała z nim od lutego 1958 r. Pracując dla PRW przeżyła strajki, stan wojenny i inne wydarzenia historyczne, spotkała wielu znakomitych radiowców.
– Z okazji 60-lecia trzeba o nich wspomnieć. Andrzej Walatek, pierwszy redaktor naczelny wybrany przez zespół redakcyjny, a nie narzucony odgórnie. Jadwiga Skotnicka – genialna autorka słuchowisk (oryginalnych i adaptacji literatury światowej) i mistrzyni felietonu. To ona odkryła Adama Kułakowskiego, który był lepszym aktorem aniżeli dziennikarzem (pomimo, że miał ambicje tego drugiego) – w jednym słuchowisku potrafił zagrać 12 ról! Trzeba wspomnieć także o Wawrzyńcu Rybiewskim, który w celu nagrania dźwięków do słuchowiska przemierzał Polskę – nagrywał zwierzęta, przedmioty, rzemiosła... Kiedyś nie było gotowców na komputerach: realizacja programu była wielkim i długotrwałym procesem...
Lista pani Marii zdaje się nie mieć końca.

60 lat minęło
Polskie Radio Wrocław w ciągu 60 lat przeżyło wiele – wewnętrzne spory, rozwój technologiczny, zawirowania polityczne, transmisje z wizyty papieża, a nawet rekord w biciu rekordu Guinnessa w najdłuższym na świecie radiowym talk-show. Rozgłośnia zdobyła stałych i wiernych słuchaczy. O ich ilości przekonać się mógł każdy, odwiedzając w ostatni weekend siedzibę PRW. Znaczna część słuchaczy przybyła tylko po to, by podziękować twórcom radia. Najpiękniej, a zarazem najprościej dokonała tego pani Irena, która w księdze pamiątkowej wpisała po prostu – „Dziękujemy za wszystko”.