Co się stało ze starymi wrocławskimi kinami?

Przez lata Wrocław był stolicą studyjnych kin. Rozkwit przypadł na okres między 1965 a 1990 rokiem, wtedy działało tu ich ponad dwadzieścia.Wraz z upływem lat znikały jednak kolejne. Takie miejsca z trudem zarabiają na siebie, a konkurowanie z multipleksami jest z góry skazane na porażkę.

Minęły lata świetności Polonii, Pioniera, Atomu czy Dworcowego. Obecnie kinem opartym na repertuarze studyjnym jest Dolnośląskie Centrum Filmowe, a od niedawna dołączył do niego Helios Nowe Horyzonty. Ale to sale DCF noszą imiona upamiętniające swoich poprzedników: Warszawa, Lalka, Lwów i Polonia... Kino Polonia przy ul. Żeromskiego otwarto po wojnie, w 1945 roku. - Chodziłam tam w latach 90. na maratony filmowe. Wtedy można było tam zjeść przedziwne rzeczy, pamiętam rzodkiewki czy marchewki w przerwach filmów Kurosawy. To nie to co dzisiejszy popcorn i cola - wspomina Anna Święcka, mieszkanka Ołbina.

W 1999 roku, po rozwiązaniu sieci kin studyjnych, zaczął się upadek Polonii. Po jej zamknięciu w 2001 roku prowadzony był tam klub "W starym kinie". W 2010 r. Odra-Film sprzedała budynek wrocławskiej firmie Global. Spółka szykowała się do budowy supernowoczesnego centrum medycznego na miejscu kina, teraz chce tam postawić budynek mieszkalno-usługowy. Budowa ma ruszyć w 2013 roku.

Niewielu ludzi pamięta czasy działalności kina Cukrownik przy al. Poprzecznej 42 na Psim Polu - przeznaczone było dla pracowników zakładów cukrowniczych i miało zapewnić im rozrywkę po godzinach pracy. Do tego celu wykorzystano stary budynek cegielni, w którym zamurowano okna, wybudowano scenę i balkon, a cały kompleks otoczono parkiem. Kino zaczęło działalność ok. 1965 roku w budynku dawnej cegielni, ale zamknięto je w latach 70. Budynek spotka ten sam los, co stojącą nieopodal cukrownię z 1890 roku, którą wyburzono dwa lata temu. Oburzonych jej zniknięciem było wielu mieszkańców i wielbicieli postindustrialnych budynków. Niestety, cukrownia nie była wpisana do rejestru zabytków i zgodnie z prawem mogła zostać zburzona przez jej właściciela, Südzucker Polska S.A.

Swoją salę kinową mieli też przedstawiciele milicji. Kino Śnieżka, które znajdowało się w domu klubowym policji na placu Muzealnym 16, powstało w latach 70. W roku 1996 Piotr Weiss wydzierżawił podupadającą salę kinową i przekształcił ją w kino Oskar. Z powodów finansowych w 2003 roku Weiss zmuszony był kino zamknąć. Dziś Oskar powrócił do swoich korzeni - w sali kinowej ćwiczy policyjna orkiestra. Kino Pionier, otwarte w 1945 roku, znajdowało się przy ulicy Jedności Narodowej 71 w dawnym budynku Titania Theater. Mieściło 256 widzów.

Powódź we Wrocławiu w 1997 roku była gwoździem do trumny dla kina. Budynek niszczał, a niedawno zdjęto kultowy szyld. W miejscu Pioniera ma w przyszłym roku stanąć budynek z 39 mieszkaniami. Za inwestycję odpowiada wrocławska firma deweloperska Instrem Bis. Kino Pokój przy ulicy Świętego Mikołaja było jednym z najdłużej działających we Wrocławiu. Jego historia sięga 1909 roku, kiedy otworzono w tym miejscu pierwsze duże, mieszczące 600 widzów, kino Colosseum. W 1955 roku jego nazwę zmieniono na Pokój.

Było to jedno z największych i najwygodniejszych kin we Wrocławiu. Działało do 1982 roku, puste stało aż do 1999 roku kiedy zostało wyburzone. Właściciel terenu, Odra-Film, chciał tam wybudować multipleksy. Z planów nic nie wyszło. W sierpniu tego roku teren znalazł nowego właściciela - spółkę Global. Co stanie w miejscu kina, będzie wiadomo najpewniej jeszcze jesienią tego roku. Plan zagospodarowania pozwala wybudować hotel, biura, a także mieszkania.

Co powstało z kin studyjnych na mapie Wrocławia? Od roku Dolnośląskie Centrum Filmowe, a od kilku tygodni Helios Nowe Horyzonty. DCF zastąpił otwarte 16 czerwca 1945 roku kino Warszawa. W 1963 roku z powodu złego stanu technicznego budynek rozebrano, a w jego miejsce w latach 1968-1973 powstało nowe kino, z salą dla 600 widzów.

- Nie czarują mnie miękkie fotele i system Dolby - mówi Tadeusz Szpankowski, wrocławianin. - W latach 80. przychodziłem do Dworcowego na wagary z VIII LO przy Trzebnickiej. Mam stąd piękne wspomnienia. Nic nie może równać się z tamtejszą specyficzną, duszną atmosferą i głosem spikerki dobiegającym z holu, z zapowiedziami o nadjeżdżających pociągach. Kiedyś do kina chodziłem nie tylko dla filmów, ale też dla pogawędki z bileterką, skrzypiącej podłogi, sprężynowych, drewnianych foteli - dodaje miłośnik kina.